Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 529]

Schoone nacht

Wolken, 't zijn ... lijk sperreboomen,

uitgespreid, alhier aldaar,

staan, ten oosten heen, de zoomen

vol, van 's menschen woonsteê. 't Jaar

wendt te zomerwaard zijn' schreden,
nacht aan 't worden is 't, en heden

helder was 't een dag, voorwaar.

Tusschen 't sperreboomsch geveder,

't donkerzwarte, zie 'k het zwerk

duisterblauw nog, her end weder,

ieder' stonde minder sterk:

ieder' stonde, en, dóór den donker,
scherper wordt het scherp geflonker

van één' sterre, in 't wolkgevlerk.

'k Zieder twee, drie, vier vijf, zesse,

die, elkander nagespoed,

tusschen hier en daar een' stresse,

gaandeweg, mijne ooge ontmoet

in de wolken; die maar droomen
meer en zijn van sperreboomen:

nacht en donker is 't voor goed.

O Alleen nu zichtbaar schoone

woonsteê, van geen' menschen, neen

maar van God, die in den throone

Zijner hoogheid heerscht alleen:

schoone nacht, die 't menschdom duistert,
die van God en sterren fluistert ...

zoeter zicht en zag ik - geen!

19-4-'95.