Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 510]

Het hingstdier

Uit zijn' groote longerpijpen

rookt het ros, dat 't schaûwe geeft;

stampvoets stoot het, stijf en stevig,

dat de stompe steenweg beeft:

sterk van lijve, staal in de ooge,

kop omhooge,

huid ondrooge,

voorwaards voert het, nij'g en trotsch,

't hossebossend wielgeklots.

Vriezen mag het, zonnebranden,

duister zijn, of helder dag;

ruw de weg, of effen; dapper

slaan of niet, de geeselslag,

pinnen zal me 't hingstdier, moedig,

trage of spoedig,

kittelbloedig:

deizen, dat en doet het niet,

alzoo lang het bane ziet.

Edel dier, der Sassen vreugde,

geren zie 'k u lustig gaan;

geren zie 'k den last u volgen,

geren zie 'k uw' schoonheid aan,

denkend hoe, bij vroeger' dagen,

rossen lagen

neêrgeslagen,

vielen vóór het autaarvier,

zwolten in hun bloed, alhier.

[p. 511]

 

Neen, en valt geen' valsche goden,

 

schoone peerden, meer ten zoen;

 

dient den mensche, en laat de menschen,

 

die gij dient, geen' dere u doen.

 

Die u, hingstdier, moegesmeten,

 

zonder eten

 

kan vergeten,

 

zulk een mensch, na mijnen zin,

 

zelve een dier, is, meer noch min.

 

 

 

God en doemde u niet ten kwade,

 

God en hiet u kwellen ooit;

 

zij de krebbe u wel voorzien, en

 

zij de stal u wel gestrooid:

 

helpt de boeren, helpt de sterken,

 

neerstig werken:

 

op uw' vlerken,

 

vliegt den wind voorbij, en dan,

 

haalt er eere en haver van!

 

 

 

‘Horsenvleesch en zult gij eten,’

 

geldt het nu nog, hier en daar:

 

‘want, het bloedde vóór den afgod!’

 

Vroeger was dit zeggen waar:

 

zijn die dagen lang verleden,

 

zijn het heden

 

ander' zeden,

 

Vlaming, na den ouden eesch,

 

nooit en ete ik - peerdevleesch.

 

 

 

23-9-96.