Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 481]

Storme

De Leye slaat dat 't kletst!
Gewerveld uit het noorden,
zoo schielijk hoopt de wind
het water, dat 't zijn' boorden

voorbij, alhier, aldaar,

in zijne onkeerbaarheid,

den kalen ketseweg

met loopend schuim bespeit.

't Is helderblauwe locht,
geweerd de wolkendriften,
die, varend vóór den wind,
uit onzen hemel schiften;

terwijl, benedenwaard,

op huis en vore en veld,

hun duister schaduwbeeld,

onvatbaar, henensnelt.

De zonne wisseldanst
in 't wisseldansend water,
dat, hagelwit geblest,
vol blommen, vol geklater,

heur' schoonheid tegenlacht:

bij 't daveren van hun lied,

'n hoort ge uw' wedersprake,

'n hoort ge u zelven niet.

Omhooge schuifelt het,
en giert het, om de snaren,
waarin 't gebliksem loopt
der vlagge kopermaren;

omleege valt het u,

en bijt het, in den baard,

dat immer stuiven kan,

of stormend henenvaart.

[p. 482]

 

De buitenluiken slaan,

 

ontketend; achter wegen

 

is 't vechten, dat men moet,

 

of vóór den wind of tegen;

 

de kaven spuigen rook,

 

die, gulpwijs afgewaaid,

 

u, stinkend, om den hoofde

 

en vóór de voeten draait.

 

 

 

Het ronkt, het huivert al

 

dat lijf heeft. Hoort ze kramen,

 

de schepen; hoort ze, vast

 

geboomd, de boomen pramen

 

en spannen schier ontween,

 

bij 't ongenadig slaan

 

der bergen, die den boeg

 

van 't schip te lijve gaan.

 

 

 

Zij willen 't, meêgerukt

 

in hun losbandig leven,

 

van touw- en takeldwang

 

verlost, de vrijheid geven,

 

in 's Winden naam. 't En zal!

 

Het stijve vaartuig rilt:

 

geen' wind-, maar kabelvast

 

'n vrijheid is 't, dat 't wilt!

 

 

 

Dan is het dat ik, gansch

 

alleen, bemin te baden

 

in 't midden van 't geweld

 

en de ongezochtste paden

 

te zoeken, onversaafd!

 

Maar, ei, 't is droomen dat,

 

of dichten: 'k zitte in huis,

 

bij 't vier, en 'k ... rooke wat!

 

9-2-94.