Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 473]

Het getouwe

'n mocht ik maar

twee zielen hebben,

'n mocht ik maar

twee menschen zijn,

'k zou weven mij

tweêrhande webben:

een' webbe groef,

een' webbe fijn.

Een' webbe zou 'k,

van zonne en zijde,

mij weven, en

van goudgespin;

met boomen en

met blaren, blijde,

met meer als een

schoon blomken in.

Mijne ander' webbe,

en tweede leven,

'n liet ik maar,

onaangemoeid,

geschoren zijn,

getouwd, geweven,

zoo 't in en deur

't getouwe vloeit!

Doch neen: ik zal,

van ziele en lijve,

de wever van

één' webbe zijn,

zoo lange 'k in

dit leven blijve,

van zuur en zoet,

van groef en fijn.

[p. 474]

 

Den inslag en

 

den drom van 't leven

 

van goed heeft God,

 

en kwaad gespin,

 

van zijde en wolle

 

en werk gegeven,

 

met hier en daar

 

een blomken in.

 

 

 

En, zittende op

 

mijn krank getouwe,

 

zoo weve en werke

 

ik, dag en nacht,

 

aanziende, vol

 

goe hope en rouwe,

 

den Heere, die

 

mijn werk verwacht.

 

 

 

24-12-1896.