Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 446]

De bleekersgast

't Ververscht mij, in 't geweld gestaan

der hooge zonnekrachten,

te zien van verre, aan 't water slaan,

vuls arems, uit de grachten,

den bleekersgast: de regenvloed
't geleschte lijnwaad ronken doet.

Den lepel zwaait hij, zwak van leên,

ter beken uit, omhooge;

en waken doet, hoe verre heen

hij werpen kan, zijne ooge:

de laatste lage en mist hij niet,
en al dat drooge is nat hij giet.

De groote zonne lacht daarop

heure alderliefste lonken;

die, vallende in den dreupeldrop,

den dreupeldrop ontvonken:

ik regenbogen, smal van bouw,
nu hier nu daar, in 't gers, aanschouw.

Het lijnwaad is, en 't gers, nu nat

genoeg; de lanen leken;

en wederom zijn spegelglad

van aanschijn al de beken:

de bleeker zit en droogt entwaar
de peerlen uit zijn kroezelhaar.

Verzachten doet dat regenbeeld

't geweld der heete stralen,

en lichter in de longer speelt

voortaan mij 't asemhalen:

zij vrede aan al die 't schoone van
Gods wonderheên beseffen kan!

7-5-1895.