Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 412]

De zonneschicht

Gedoken diepe in 't stammig groen

van peerdeboon- en terruwstalen,
hoe lavende is het, asemhalen

en levenskracht weer innedoen!

'k Zou blijven staan hier, stap aan stede,
zoo lang het licht mij dagen dede.

't En is, van hier tot tenden uit,

zoo verre als bei mijne oogen dragen,
geen mensch te zien; de winden vagen

voorbij mij, over 't veie kruid

der wentelende koorenaren,
die langzaam op- en nedervaren.

De zonne zit mij, over 't hoofd,

te bliksemen; de vonkenregen
verdappert: 't is den middag tegen;

de vogeltale is uitgedoofd;

daar waait een lucht mij ommentomme,
zoo noegzaam als de nagelblomme.

De grond is drooge, en, nesch, beneên

den akker, schuilt nog veite in de aarde,
die verwe geeft aan 't verschgeblaarde

gebouwsel, langs de velden heen.

'k Mag zitten waar ik zitten wille:
het kruid is dwee, de locht is stille.

Maar stooten doet de zonneschicht

mij, dóór end dóór de lijfsgewanden,
't geweld, dat in de hemelpanden

geboren en geborgen ligt;

het doet me een' vreemde deugd: in de âren
gevoele ik vochtig vier mij varen!

8-1-1897.