|
| |
| |
| |
Hoe weet gij 't dan zoo wel ...
Hoe weet gij 't dan zoo wel,
na 's winters duisterheden
met welk een verruwpracht
gij dekken zult uw hoofd,
Hoe zie 'k u, vuil en zwart
nog eer gij blâren toogt,
Wie is 't die u vermaant?
Hoe 'n gaat 't u nooit vergeten
gij blad en blommen droegt
weleer? Hoe 's menschen hert
aan 's winters wet gebonden,
als stok en steen zoo doof,
| |
| |
verschillende, in 't gewaad
van blinkend manna bloeit,
de Cornus niet, daar eerst
de lieve zonne in speelt.
een vlage ooit aan te waaien,
van tongen rood als vier,
dat staande was? Men zou,
wanneer me' u ziet, zoo zaan
en doen den trommel slaan!
| |
| |
het schoonste zijt gij, vast,
van 't heerlijk boomgewaai,
dat in ons Vlanderen wast.
Hoe prachtig bloeit uw hoofd,
der lentemaand! Hoe lief,
'n loedt gij perkels ooit,
is 't peersche blommeken,
die hooge en leege spranken
hoe vroeg, hoe laat het wordt
in 't jaar? Wat is 't, dat hen
nooit iemand en bedanken?
Gij weet het best, o Heere,
gezeid, zoo lange ik ooit
|
|
Auteursrecht onbekend