Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 374]

Abeelen

Verschgevelde abeelenboomen

liggen langs de grachten heen;

die den ouden zandweg zoomen,

hoofd en armen afgesneên.

Sterke stammen, kon dat wezen,

gij, die, op en in den grond,

met uw' voeten vastgevezen,

vamen diepe, ondelgbaar, stondt?

Gij, die 't zwaar geweld der winden,

kreunende, op uw kruinen droegt;

die zoo lang den boosgezinden

wintervijand wedersloegt?

't Edel hoofd intweengespleten,

knoken in den grond geboord,

wie heeft 't al u afgebeten,

dat uw' schoonheid toebehoort?

Spillen zie 'k, en spanen, dragen;

splenters, uit uw hoofdgewaai;

takken uit uw' toppen zagen,

kerven af uw' teenen taai!

Elk komt uit en wondt en snijdt u;

raapt en rooft, met volle hand;

nu dat, omme en verre en wijd, uw

hooge kroone ligt in 't zand.

Vijandschap, aan alle zijden,

woedt om uwe ellendigheid:

heeft u ooit, in vroeger' tijden,

vrede en vriendschap één ontzeid?

[p. 375]

 

Edel volk, wanneer gij wachttet,

 

langs den weg, en schaduw smeet

 

op die, moegegaan, versmachtte't

 

zonnevier, was 't iemand leed?

 

 

 

Iemand leed! Ach, laat mij weten

 

wie dat 't is, die, afgemat,

 

heeft ondankbaar neêrgezeten,

 

in de schaduw! Leert mij dat!

 

 

 

Meermaals mocht ik asem halen,

 

vluchten onder 't groene dak,

 

als het zweerd der zonnestralen

 

scherp mij in de lenden stak.

 

 

 

Boomen, in uw' looverlane,

 

tellende, een voor een, u al,

 

's zomers, zoete abeelenbane,

 

zelden ik nog komen zal!

 

 

 

't Deert mij zoo! - De abeelenboomen

 

liggen langs de grachten heen,

 

die den ouden zandweg zoomen,

 

hals en handen afgesneên!

 

 

 

7/8-1-1897.