Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 372]

Boomen

Hoe eigen zijn de boomen al,

van dracht en groeibaarheid:

de hulst en bloot zijn' takken nooit,
hoe fel de buien berschen;

de beukenboom zijn' handen naar

den hemel openspreidt;

en, slaande, schijnt de berkenroe
den wilden wind te derschen!

Op wacht, en achter 't water, staan,

gekroond met immer versch

gewaai, de dikke koppen van
de ontaarde wilgenstompen;

en de elzenhouten stammen zie 'k,

verzopen onder 't gers

der natte zompe, allengerhand
ze leêg- en droogepompen.

Den eekenboom bewondere ik,

die, wortelvast, alleen,

in 't slaghout, en van krachten en
van schoonheid heel gebleven,

de keizer schijnt, het opperhoofd,

de herder, algemeen,

der machtelooze rijzels, die
beneên zijn' grootheid beven.

Het schaduwvolle lindenloof

te geren schouwe ik aan,

van geur onovertroffen, als 't
aan 't bloeien is; en 't ronken

der bezigzijnde bietjes, op

de blommen en de blaân,

is zoete, alsof er harpen langs
de lindenlanen klonken.

[p. 373]

 

Die de eerste, die de laatste zijt,

 

in 't warme, in 't koude jaar,

 

hoogstammig, hooggespilde, hooggetopte abeelen, binnen

 

uw' alderhoogsten gaffel zit

 

het schilde vogelpaar

 

dat schetterbekt, zijn luchtgebouw

 

zorgvuldiglijk te ontginnen.

 

 

 

En, verre en na, gedoken in

 

den essche en in den iep;

 

in doorenhagen, dennenhout,

 

in olmen, in platanen;

 

in appel-, pere- en kriekelaar,

 

zoo roert er een gepiep

 

van vogels, die voor vogels, hun'

 

oorije, de wegen banen.

 

 

 

Terwijl, geschoten hemelwaards,

 

als uit nen boge, snel,

 

den espenboom ik striemen zie

 

van verre; en teeken geven

 

dat hier, in onze lucht en in

 

de veie gronden fel,

 

van 't vogelvolle Vlanderland,

 

nog boomen staan, die leven.

 

22-4-1895.