Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 258]

[Hoe menigvuldig valt het loof]

Vanitas.

Hoe menigvuldig valt het loof

de boomen af!

't Ligt al omneêr, dat eertijds aan

de hoven gaf

dat heerlijk schoon, dat schaduwvol,

dat frissche loof,

dat, nauwlijks woei november, weêr

in de eerde stoof.

Verganklijk is toch alles! Ach,

uw' bladerkroon,

o boomgewas, en blijft maar half

een uurken schoon;

en, hoe zij verscher, vroegertijds,

was opgetooid,

hoe vuilder nu ze in 't vuile zand

is afgestrooid!

De wegen liggen vol; en, in

de velden gaan,

't is treên, eilaas, op dorre nu,

op doode blaên;

op lijken, als of 't ware, en op

verganklijkheid,

die, arme en eensch van verwe, alom

ligt uitgespreid!

Geen' groeite meer; geen' geile, geen'

gezonde macht

van leven; die in 't lenteloof

u tegenlacht;

maar arme en ongeholpen, vol

ellenden groot,

ligt alles dat toen leefde nu

in stervensnood.

[p. 259]

 

Het weent, het zucht, ontzenuwd en

 

ten val bereid

 

in de oude en onverganklijke al-

 

verganklijkheid.

 

Bestaat er, Bron des levens, dan

 

geen leven? Neen,

 

't en zij datgeen dat Ik ben, en

 

dat Ik verleen.

 

 

 

Ik leve alleen, die 't leven gaf

 

aan al dat leeft

 

en, zonder mij, noch leven iet,

 

noch licht en heeft;

 

dat leven is het leven, in-

 

derdaad gezeid,

 

en blijft mijne altijd nu zijnde on-

 

verganklijkheid!

 

 

 

22-10-1891