Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 173]

Dondermaand

De wolkenweg bedijgt

vol eendlijke oorlogschepen,

wier witgezeilde macht

de koele westerzwepen

des windloops drijven doen,

en, in 't gelid zoo zaan,

den hemel vol, tot in

zijn verste diepten, staan.

De zonne speelt daarin,

met honderd duizend monden

geschuts; die, scherp gelaên,

't gebruikte lijndoek wonden

van 't scheepgevaarte: 't licht

en 't duistert, keer om keer;

en, schielijk overwolkt,

en zie 'k geen' zonne meer.

Gaat 't regenen eindelijk,

en, zoo 't de boeren vragen,

een' ongetelden oest

van goud en zelver vlagen?

Gaat 't regenen? Donker is 't,

nog donkerder. Med een,

daar bliksem' het, en 't buischt

een zware dondersteen!

Het windrad is gekeerd,

de hemelwanden breken,

en neerstig - vlucht in huis! -

zie 'k al de daken leken:

God zegent het geweld

des hemels, de eerde doomt

en davert, van 't geluk

dat in heure aderen stroomt.

30-4-1893