Dichtwerken (deel 1 en 2)

[Met kloeken arme, en hand vol zaad]

Exiit qui seminat

Met kloeken arme, en hand vol zaad,
aanschouwt hoe hij zijn' stappen gaat

en zaait, vol zorgen,

de man, wiens hope en troost en al,
met 't stervend zaad, nu zitten zal

in 't land geborgen.

Staat op, o zaad, 't is God die 't zegt,
den winter en de dood bevecht:

de zonnestralen

verwachten al, met menigvoud
geverwde pracht en levend goud,

uw zegepralen.

o Winden, waait om 't groene kind
des lands, uw' zacht-, uw' zoetsten wind;

o dauwrijk dagen

des morgenstonds, o wolkenvloed,
verleent het koorn, dat kenen doet,

uw welbehagen.

Het wasse en 't worde een geluw graan,
het bloeie en 't blijve buigend staan,

vol zaad geladen;

vol zegen, die geen' nijd en baart,
geen' zucht, geen' zoek omleegewaard,

geen' euveldaden!

[p. 81]

 

Houdt af, gij, wind- en wolkgeweld,

 

die de akkerzaaite omverrevelt,

 

en bleeke ellenden

 

verspreidt alom: houdt af uw' hand;

 

wilt verre weg van 't dragend land

 

uw' geesels wenden!

 

 

 

Dan zal de landman, 't herte groot

 

van dankbaarheid, om 't daaglijksch brood

 

dat hij mocht winnen,

 

den ouden arbeid, zwart en zwaar,

 

zoo dit, zoo 't naaste en 't naaste jaar,

 

weêr herbeginnen.

 

29-3-1892

 

De eerde doomt, de biezen leken

 

van den vroegen morgenbrand,

 

die, in 't oosten opgesteken,

 

bijt in 't baardig weideland.

 

Grauw is 't over nacht gevrozen;

 

over dag, van 's morgens vroeg,

 

viert en vonkt het zonneblozen

 

fel, maar nog niet fel genoeg,

 

om het koele graf te ontsluiten,

 

waarin 't zaad geborgen ligt,

 

wachtende, om op nieuw te spruiten,

 

lente, naar uw zonnelicht.

 

Moorseele, 25-2-1891