Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 647]

De kobbe

Vrouw Kobbe zat weleer, eens voorjaarmorgens vroeg,

dat 't koolzaad blommen droeg,

gedoken in heur holleken,

zoo stille, of waar' ze dood;

een bolleken,

geen' errewete groot;

maar waken deed ze wel: vrouw Kobbe is slim genoeg!

Heur nette spande alom, van onbermhertig fijn,

onzichtbaar schier, satijn,

gesponnen zonder spinnewiel,

nen koolzaadtop omtrent;

daarinne viel,

och arme, een bietje blend!

Och, bietje, bietje, vlucht of 't zal u leed gaan zijn!

Vrouw Kobbe, op heur bureel, verwittigd al te wel,

per spreekdraad even snel,

komt kijken uit heur holleken.

Verrezen van de dood,

is 't bolleken

gebekt nu en gepoot!

Het bietje beeft, het valt aan 't vechten voor zijn vel.

Ach arem bietje, 't wendt zijn' hals en zijnen kop,

zijn' vlerken in het strop,

zijn' beentjes en zijn' billekes...

't zou geren vluchten, maar,

al stillekes,

't vernestelt altegaar;

terwijl vrouw Kobbe komt geschreên erboven op.

[p. 648]

 

‘Welaan,’ zegt zij, doornuft, ‘gezien en omgezien:

 

gij hebt een straal misschien?’

 

En seffens draait ze, al drendelen,

 

het bietjen, uit heur tasch,

 

vol vendelen

 

van ongezwingeld vlas.

 

Ervaren is vrouw Kobbe in 't maken van mommien!

 

 

 

Vaart wel nu, bonte bie, die, bevende, al te straf

 

gebonden zit in 't graf;

 

‘vaartwel’ nu zegt aan 't zonneken:

 

vrouw Kobbe heeft 't u geroofd,

 

en 't bronneken

 

uws levens uitgedoofd:

 

daar kijkt en komt ze alreê moorddadig op u af!

 

 

 

Doch neen! Nu heeft mijn voet, kort recht doende, u gered:

 

vrouw Kobbe is doodgeplet;

 

noch zullen zulke u hinderen,

 

die, gierig tot der dood,

 

hun' minderen

 

verschalken in den nood.

 

Weg, bietje, en ronkt nu weêr in 't koolzaad, onbelet!

21-9-1881