Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 590]

Pastor Pieter's feestdag

De tijd komt weêr, dat zeggen ze al,

dat d'helle, op God verbolgen,

de ware Kerk verdrukken zal

en wreedelijk vervolgen.

Zoo was 't in Sinte Pieters tijd,

wiens feestdag wij nu vieren;

maar, komt wat wil, laat haat en nijd

hun fijnste kwaad verzieren,

gij staat bij ons, wij staan bij u,

onwankelbaar, genegen,

en daarom zijn wij allen nu

veel min als ooit verlegen.

Gij leert ons, herder, vreesloos zijn,

in 't midden der gevaren;

gij leert ons uit geweld en pijn

verdiensten samengaren;

gij leert ons, ja, met raad en daad,

de wereld tegenstreven;

wij gaan al waar gij voorengaat

naar 't eindloos beter leven,

alwaar 't banket des konings staat

waar iedereen genood is,

doch waar geen een ooit bin' en gaat

die van 't wit kleed ontbloot is.

Dat hebt gij ons zoo dikwijls al

vernieuwd en wit gewasschen,

wanneer 't geplekt was door den val

in 's werelds vuile plasschen;

daarom, en tot geheugenis,

aanveerdt van ons op heden

een albe, die het kleedsel is

van 's Priesters vrome leden,

[p. 591]

 

wanneer hij aan die tafel dient,

 

waaraan wij dikwijls knielen,

 

ontvangende den besten vriend

 

van onz' verheugde zielen.

 

Een gordel is daarbij, die toogt

 

hoe wij reisveerdig moeten

 

gereed staan, kijkende in de hoogt,

 

en onbelet van voeten.

 

't Rochet dat zal, bij biechte en doop,

 

u ook te passe kommen,

 

en 't beste nog van al zoo 'k hoop,

 

beteekenen - deze blommen.

Juni 1879(?)