Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 592]

Die viervlaghe

Reinaert, ghij die tallen tide
om der grootheden sijt blide
van den vlaminc, luustert naer
dese yeeste, die es waer.
Gisteren late, als ict vernam,
binnen Brugghe die mare quam
dat die stat ofte stedekin Damme
stont in layenden viere ende in vlamme.
Ai, so sprac daer een die liep,
ende: och here! och help mi! riep,
ai, die oude Brughsche haven
waer Vanmaerlant leghet gegraven,
waer hi cume, als ict las,
plechtigliken verheerlikt was
met eenen belde, dat is waer,
ende staet te siene aldaer:
stat Vanmaerlants, die die vader
dietscher dichteren es algader,
moet ghij, oudste stat van Vlanderen,
dus in stof ende asche veranderen?
Eer die redene tenden was
ende ghedaen, so als ict las,
quam dat volc met eemers, haken,
saeyen decksels, stocken, staken,
ende liep ter poorten uut,
roepende al overluut:
brant! brant! met vollen monde,
dat diet hoorden en verstonden
al quamen ute en elc viel ant
roepen! ... ende si riepen: brant!
Ondertuschen
ginghender vele lieden bluschen,

[p. 593]

 

so si meenden. 't Mindert seer,

 

ende dat en sit so roet niet meer!

 

riepen ze, en twas waer: een wolcke

 

schoof voor die oghen van den volcke

 

ende bedecte dat scoon vertoogh

 

dat hanghende was in die locht omhoogh,

 

ende als med eender kronen spelde

 

omentom Vanmaerlants belde.

 

Theet een viervlaghe, op sijn dietsch,

 

ofte noordscijn, soo 't bediet;

 

ende dat ne was ander dinc negheen

 

als een viervlaghe oncleen,

 

die omhooghe te blinckene sat,

 

over Vanmaerlants oude stat.

 

Wee mi! wee mi! ende las!

 

dat niet waerlik brant en was

 

maar eene viervlaghe! Brughsche cnapen,

 

al in breydels en coninx erschapen,

 

vrees int herte en moed inden scoen,

 

ghaddet se sien hun beste doen!

 

Ja, si wilden altegaer

 

sterven ofte volvoeren daer

 

hun heldhaftiglik besluut!

 

Maar eilaci, 't viel anders uut

 

ende twas als te Mechelen, lanc gheleden,

 

in der manebluscheren stede!

Maart 1861