De keerse en de koperen kandelaar
Daar brandde een keerse van maagdenwas
en stond, alwaar het heur plaatse was,
in 't staan van nen koperen - dàt is waar, -
't en was maar ne koperen kandelaar.
En recht naar omhoog heur vlammeke vloog,
en 't flikkerde lieflijk in iedereens oog;
en, zei men: 't Is jammer op Gods altaar,
dat gij niet en brandet, o keerse klaar!
o Neen! o neen! daar kwam er een
die zei: 't is... de mijne, de keerse, en, ik meen
dat Hij die het maagdelijk was heur gaf
die keers niet zal hebben: houdt af! houdt af!
Ge ontstaakt ze gij?... ja, maar de keerse is mijn,
voor mij zal de keerse en geen ander zijn.
Eenen gouden kandelaar, zoo med een
dat ging hij gaan zoeken; hij 'n vond er geen.
Hij zochte en hij zochte en de keerse stond,
terwijl hij aan 't zoeken was, op den grond,
gesteund op niet anders, - o konde zij maar
zoo staan, - als heur zelven, zoo stond zij daar.
De winden die woeien en bliezen fel,
en, woei ze niet omme, ze vreesde 't wel;
ze flakkerde en flikkerde, en 't maagdenwas,
het weende daarlangs dat 't een jammer was.
Ze brandde zoo zeere, zoo dapper af,
en rook was het meest dat ze al branden gaf:
dat heldere vlammeken van weleer,
dat heldere lichtjen en was 't niet meer!
En eens, op nen avond, - ik vreesde 't wel! -
zoo woeien de winden wel nog zoo fel,
en omme, zoo woei ze, de keerse klaar,
| |
Auteursrecht onbekend