De eerste ode Horatij
Maecenas, overouds koninklijke oudren weerd,
's dichters hulpe ende vreugd, eerzame vriend van mij,
't is er wien het behaagt stof uit den wagenstrijd
meêgevoerd, ende rap 't paalhout met brandende
rad te ontrijden, en, die de eerbare pallemtwijg,
hoog als goden gevoerd, 't werelddom meester maakt;
't zij 't snelwisselende volk, dat men Quiriten heet,
één' drievuldelijke eer tracht te bewijzen, of
't zij een andere alleen op zijne zolderen
bergt wat Libische boer immer gedorschen heeft.
Hem, die schuifelt, en, blij, vaderlijke erve keert,
zal geen kerke vol gouds ooit een bekoring zijn
om, al beven, op 't schip, ware 't nu nog zoo sterk,
't woest der beurlende zee durven te keer te gaan.
Waagt de koopman zijn lijf, zóó hem 't kwâ weêr bestookt
roept hij: zate 'k in huis! lief is het vaderland,
rustig 't leven aldaar! Maar hij vermaakt al gauw
't wrak, en, weêr op de zee! Leert hem behoeftig zijn!
'k Weet er die niet ontzien, moest er een dag in tweên,
kruiken deugdzamen wijn ledig te maken, al
wentlen, ievers in 't groen, arrems en beenen ge-
strekt en liggende in 't gers, neffens waar 't water loopt.
Menig lust er het kamp, 't helder trompetgeschal,
klettrend bij de claroen, 't vechten dat moeders hert
niet verdragen kan. Hei! of het bij nachte waar',
ruimt de jager het veld? Peist op zijn vrouw hij nog,
zoo daar ievers een hond bast en den reebok staat,
zoo een ever entwaar vlug uit de netten breekt?
Mij doch mengelt het loof, prijs des vernuftigen
voorhoofds, onder de goôn: mij voert de bosch die waait,
mij voert 't leutig gedans, 't Sater- en 't Nymphgedans,
verre boven 't gemeen, staat ge de fluit mij toe,
| |
Vroode, en is mij voortaan, gij die veel hymnen weet,
't snaargespel niet ontzeid, spant ge mijn cither nog!
Maar, zoo 'k dichter van u eens mag begroet zijn, ik,
'k vare, vluchtig, omhoog: zwicht u, gij sterren dan!
27 October 1858 |
|
Auteursrecht onbekend