Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 434]

Hoe licht is toch de sparke vier

Hoe licht is toch de sparke vier

ontsteld en ons ontvlogen schier,

die brandt, ontsteken van God zelf,

in 't edel menschen-breingewelf!

Wij dragen 't hoofd omhoog, en ... ach!

wij monkelen met 'nen bitteren lach

op alles rondom ons: ‘Eilaas!’ ...

En 't minste, 't minste windgeblaas,

het donkeren van den ijdelen nacht,

een Niet, nog min, een dwaas gedacht,

dat van dien Niet een monster maakt,

en, trotsche Geest, uw vlamme blaakt

zoo rustloos, ende vlucht de wiek!

o Raadsel van den mensch, wat zie 'k

u schouwen, met een wijs gelaat,

in 't geen waarvan gij niets verstaat:

in Gods geheemelijkheên! o Mensch,

niet verder ligt de nauwe grens

van uw verstaan, niet verder dan

uw zelven; noch en zult gij van

wat in uw zelven ommegaat

de reden zeggen. En gij slaat

den blik in dieper heemelijkheid,

gij, trotsche blinde? - In 't stof! beschreit

dat immer ééns één blik van u

dierf peilen in den Hemel; duwt

de handen samen, bidt en weent

en wordt ootmoedig. - Neen, o neen 't,

't behoort aan mij niet recht of stem

of oordeel over 't Woord van Hem

te voeren, die 't heelal geleidt,

naar mate en recht en redelijkheid!

[p. 435]

 

Geen ander lampe of licht voor mij,

 

als dat aan 't Licht ontsteken zij

 

van Jesus' Sacramentsaltaar:

 

daar brande 't ende 't sterve daar!

 

Daar dwaalt het nimmer, ende 'n leidt

 

ooit elders als naar de eeuwigheid

 

des Lichts, waaraan geen duisternis,

 

geen schaduwe noch geen uitgaan en is.

(Aan H. Verriest, Eug. Van Oye en Gust. Verriest)

7 Oogst 1858