Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 409]

Dank, o die mijn zonden

Dank, o die mijn zonden

geeft den schijn van deugd somtijds,

Jesu, en mijn wonden

zulk een goê verberger zijt.

Dere doen ze en diepe

delven ze in de ziele mij,

of ik niet en riepe,

Jesu, 'k waar den dag voorbij!

Heere, o helpt mij, helpt mij,

want ik zinke en onderga,

noch en kan ik zelf mij

helpen,... 'k ga de dood uitstaan!

Ach wat kunt gij baten,

wereld, die geen kracht en hebt,

gij, die God verlaten,

gij, die God gelasterd hebt!

Dank U, die mijn leeden,

met het lief coleur van 't goed

en de deugd wilt kleeden,

dat ik niemand schade en doe!

Niemand?... Een alleene

U, mijn liefste Minnaar, die 'k

deugden immer geene en

zonden dikwijls vele biê!

Duikt mijn herte, duikt het,

Gij, die mijn Verlosser heet,

maakt het weêrom zuiver,

en bemantelt het met Uw kleed.

Doet daar myrrhe en galle in,

dat het al 't venijn uitsmijt',

doet daar zoete zalve in,

daar Gij zelf de kracht van zijt:

olie van de olive,

[p. 410]

 

wijn van edele druiven zoet,

 

't zal mijn hert doen blijven

 

edel immer, vroom en goed;

 

geeft mij van der terwen

 

't uitgelezen Godlijk brood,

 

laat Uw bloed mij verwen

 

bei mijn dorre lippekens rood;

 

ach, uit Uwer zijden,

 

zinke 't lekend roozig nat,

 

dat mij zal verblijden;

 

dat mij zal genezen, dat...!

 

Heere, schept mij weder,

 

zoo Gij Adam schiept weleer,

 

stuipt naar mij beneên in

 

't slijk der aarde, nog nen keer:

 

maakt mij Uws gelijken,

 

Jesu, schrijft Uw name op mij,

 

dat ik in Uw rijk en

 

eensdaags U aanveerdbaar zij!

 

Amen!

1859(?)