Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 326]

CLXII
Octavie V. Maes

10 September 1892

Geliefden, die ik achterlate

in eere en deugd getogen,

zoo veel 't een' Moeder machtig was

met God en al heur pogen;

gedenkt hoe ik geleden heb;

hoe, dag en nacht gedwongen,

ik eindelinge eens ben losgerocht

en 's werelds leed ontsprongen!

't Verheugt mij nu, veel meer als ooit

het leed mij kon doen lijden,

't oneindig onverstaanbaar zijn

van 's Hemels hoog verblijden.

Vaartwel dan. 't Gene ik trachtte in u

te stichten, blijve 't wezen

en wassen, tot zijn' volheid, in

elk een van u, na dezen!

En, leedt gij, waar' 't zoo vele als ik,

blijft, vaste en onbewogen,

uw' Vader en uw' Moeder weerd,

naar 't eeuwig welzijn pogen!