Dichtwerken (deel 1 en 2)

CXXXV
Adolf Goddaert

30 Junij 1889

De lucht weergalme nu

en klage 't aan de steenen

dat wij ten grave gaan

en onzen vriend beweenen,

die, als een vader, als

een broeder, ons zoo lang

geleidde en leeren deed

de kunst van spel en zang!

De lucht weergalme nu

en klage 't aan de stede

wat hij voor 't weezenhis

en voor de weezen dede,

spijts ziekte en ongemak,

spijts alle ondankbaarheid,

voor 't ouderlooze kind

tot elken dienst bereid!

[p. 309]

 

De lucht weergalme nu ...

 

Eilaas, nog korte stonden

 

waar zult gij, vriend Goddaert,

 

waar zult gij zijn geblonden?

 

In 't duister graf? o Neen,

 

ver boven 't duister graf:

 

gij zijt, waar God alreede

 

u rust en vrede gaf.