Dichtwerken (deel 1 en 2)

CXXXVI
Amedeus J.M. Donck

1 November 1889

Hij stierde, vrij en blij, zijn vaartuig op de baren;

nam water, wind en streek, nam 's hemels licht te baat,

en zou, voorspoediglijk door 's werelds nood gevaren,

bereiken 't lustig land waar gij te bloeien staat,

o Wetenschap, o Kunst! Maar neen, de winden sprongen

geweldig op hem neêr, en slingerden 't gebouw

dat al zijn' hope droeg tot dat het, moegedwongen,

begaf en nederzakte in 's afgronds diepste grauw!

Is niets gebleven, is hij hopeloos verloren?

Kan niets u troosten, die, zijn schipbreuk ziende, staat

en weent nu op de kust? Of zal hij, eens herboren,

genieten eeuwiglijk des levens dageraad?

Gewis, de Schepper zal Zijn schepsel zijn indachtig;

de Heiland zal Zijn Bloed indachtig zijn, en dan

zal die vernederd was, verwekt door God almachtig,

eens leven waar geen dood hem ooit meer naken kan.