Dichtwerken (deel 1 en 2)

CXXIX
Blanka Sidonia Soete

16 Februari 1889

o Blankske, bij uw stervensbed
zoo menig versche blom gezet,
verwelkt, gedord en weggedaan,
komt nu in ons geheugen staan!

Geplukten uit het blomgebied,
ze stierven, maar ze 'n leden niet;
en, onbeklaagd, hun teer gewas
haast weg en haast vergeten was!

[p. 304]

 

Maar gij, o blank en bleek gewaad

 

eens maagdenblomkens, gij en gaat

 

niet smerteloos, niet onbeschreid,

 

vergeten niet, naar de eeuwigheid!

 

 

 

Wij zagen 't, hoe gij bitter kreescht,

 

in ons meer als in u bevreesd;

 

en lijende, omdat gij, kranke maagd,

 

die u beminden lijden zaagt!

 

 

 

Vaartwel ... en blijft in ons gemoed,

 

o Blankske, teeder blomke zoet,

 

gebloeid staan, en, bij God den Heer,

 

o kindtje lief ... en sterft niet meer!