Dichtwerken (deel 1 en 2)

XCIX
Maria Elisa Dewitte

22 Mei 1885

o Zuivre ziel, gelost uit 's werelds oude ellende,

wat liet gij ons bedroefd, niet in uw groot geluk;

maar, omdat nauwlijks een ooit nog zulk eene kende

als gij waart, daarom weent ons herte, en is 't in druk!

Gij waart een zoete troost voor ons, die weinig weten

wat troost is, in dit dal van tranen! God weet hoe

wij mochten 's zondags, soms een uur rond u gezeten,

den hemel smaken op deze aarde, slavens moe!

Gij zijt ons afgepakt, met ure en al! Te zamen

bezien wij nu malkaar, en vragen: Is dan ook

de troost der armen met geen beter' naam te namen

als ander tijdlijk goed: een schaduwe en een rook?

Doch neen! Gij zijt daarheen daar schaduwe is noch logen;

de kroone omspant uw hoofd; ge zijt ons voorgegaan:

wij volgen, volgen vast, en trachten, onbedrogen,

de baan te houden die ge ons wijst: de hemelbaan.

[p. 283]

 

U daar, in ons gedacht, nog biddende aan te spreken,

 

te hooren en te zien, alsof gij bij ons waart,

 

zal troost zijn, is 't dat iets het scherpe zweerd kan breken,

 

dat in ons herte steekt, sinds uwe hemelvaart!