LXXVI
Elodie de Sloovere
19 Junij 1883
moe gepijnd en moe gestreden,
is te ruste, 't slaapt voortaan.
't Maagdenblomke, 't fijn van blaren,
heeft gebloeid hier, twintig jaren,
en 't is weêr tot God gegaan!
Ach, zijn lijk, hoe eerbiedwekkend,
zijn' twee oogskes nederig dekkend,
wit als was, en, om te zien,
lachend, zoo het loech, nog heden
als 't, in al zijn' lieflijkheden,
stierf! Of leeft het nog misschien?
Neen 't, 't en leeft niet meer; ontslapen,
heeft het God, geheel herschapen,
en Zijn eigen beeld, vol eer',
ongeschonden, weêrgenomen,
zoo 't in hem was neêrgekomen,
toen Hij 't schiep, den eersten keer!
Ach, onsterflijk beeld, staat binnen
ons gemoed en onze zinnen;
dat, aan iedereen bekend,
't maagdenblomkens uitverkoren,
edel voorbeeld, onverloren
blijve, in onze ziel geprent!
|
|
Auteursrecht onbekend