Dichtwerken (deel 1 en 2)

XXXIV
Blanche Malfait

8 Junij 1877

Nog nauwlijks is een maand of twee
den schoonen dag voorbij, of wee

verblindt onze oogenstralen;

wij zoeken weêr den blijden stoet,
maar alles treurt en treuren doet

omtrent de kerkportalen.

Ik zie daar een... zijn lijkje blank
ligt roerloos, en een sluier lang

ombundselt zijne leden;

zijn zielken, of 't een Engel waar,
is door den witten wolksamaar

des Hemels ingetreden.

Dit was ons kind! God riep, het kwam,
gelijk een schuldloos offerlam,

blij uit deze aardsche dalen;

ons kind, dat, levend d'eersten keer,
uit onz' twee herten kwam weleer

zijn' levensloop te halen.

[p. 236]

 

Vaartwel, vaartwel dan, Blanche, en laat

 

ons allen in dien droeven staat

 

niet hulploos verder schrijden,

 

maar bidt, alwaar gij zijt, voorwaar

 

nog dikwijls voor uw oudrenpaar,

 

zoo zal ons hert verblijden!