Dichtwerken (deel 1 en 2)

XXXIII
Blanche Malfait

22 Maart 1877

Nog nauwlijks heft een blomke of twee
zijn kopken uit de groene wee

en zoekt de zonnestralen,

of blanker blomkes gansch een stoet
de blijde wegen schittren doet

omtrent de kerkportalen.

Ik zie daar een, zijn name is blank,
gelijk zijn' kleêren, wit en lang:

zijn' kinderlijke leden

bewegen of 't een Engel waar,
die, in een witten wolksamaar,

de kerk kwame ingetreden.

Dat is ons kind! God riep, het kwam
en 't broodgelijkend Offerlam

mocht in zijn herte dalen;

zijn hert, dat kloppend d'eersten keer,
uit onz' twee herten kwam weleer

zijn' levensloop te halen.

[p. 235]

 

Leeft lustig voort dan, kindtje, en laat

 

zoolang u 't leven openstaat,

 

niet af vooruit te schrijden;

 

vooruit, waar God u wilt en waar

 

gij moogt, met ons, uw oudrenpaar,

 

een eeuwiglijk verblijden.