Het veerhuis

[p. 79]

Tolstoi ploegende

Een ongemeten land - in zwoegen gaan de paarden,
de ploeglijn kleurt den grond met donker stremmend schrift;
laag hangt het wolkendek over de vale aarde.

Tolstoi, het ploeghout klemmend. Wat geladen drift
en zwijgenswil aan krachten overzwaar vergaarden
temt hij. De voren worden recht en scherp gegrift.

Als ver het land gekeerd ligt, wordt hem weidsch hergeven
de rust, zoo diep verzadigd als de aarde geurt.
En waar aan 't akkereind hij fronsend stilstaat, even,

eer voor het laatst den grond het grijpend ijzer scheurt,
voelt hij hoe losgewoeld, in siddering van leven,
de werking van het scheppen nieuw in hem gebeurt.