Het veerhuis

[p. 78]

Vagantes

De verre verte blauwt. - Wij trekken door de dalen
en zien der heuv'len oogsten in het heerlijk licht -
broeders in ééne spreuk, die zingend wij herhalen:
‘der aarde schoonste spiegel is het gaaf gedicht.’

Ons is de goede zon, het ruischen van den regen,
de zoete lindengeur bij 't vallen van den nacht;
bij elken tweesprong waait een nieuwe droom ons tegen
en de gedachte kust het voorhoofd onverwacht.

Zoo hebben wij berooid den overvloed gevonden
en 't hechtste dak dat voor den sterv'ling is gebouwd:
bij wind en weer in elk getij te zijn verbonden
met Hem, die zich in 't land en in ons hart ontvouwt.