Het veerhuis

[p. 68]

Waddeneiland

Wat ik gezien heb op dien éénen dag
aan kleurend water en vervloeiend zand,
aan plante' en schelpen, liggend op de hand,
is méér dan nog mijn hart bevatten mag.

De eigen voetstap trad een ketting af
tusschen de vogelprenten op het strand
de duizenden - het was de verste rand
van menschenleven waar ik mij begaf

- tot in de stilte, vloeiend als een ring -

Water en lucht en tijdelooze tijd,
ik dronk het diep - tot aan die pareling
van klaarte openbarend ieder ding:
sterk straalt het in zijn kleur, zijn eigenheid.

En dit aanschouwen wordt zoo hemelwijd:
dan meet wie ééne schelp te rapen ging
en wegzinkt in die tint, die teekening,
het veld der velen dat hij overschrijdt.