Het veerhuis

[p. 47]

In het schip

Te liggen met gesloten oogen
in 't donkere ruim dat ons omvat
- een wieg van binten, toegebogen -
de goede stroom om 's harten schat.

Eentonig trilt een sidderend schuren
de ketting langs, het krakend hout
slaapt niet - o water, deze ure
wees met het schip en ons vertrouwd,

dat wij tezamen ons bezinnen
hoezeer gij van ons beiden zijt;
want tusschen wat wij zóó beminnen
en ons is geen gescheidenheid.

Tòt wij ons aan den droom vertrouwen
die diep in ons geborgen is:
't zeil dat omhoog gaat aan de touwen,
als het weer licht en morgen is.