Dichtwerken

[p. 39]

Opvoeding.

Ik heb een leelijk trekje

Ontdekt in 't kleine hart

Van ons aanvallig bekje -

Dat baart mij groote smart.

Ik heb tot God gebeden

Dat Hij mij raden wou,

Hoe 'k best dat hartje kneden,

Dat plantje sturen zou?

Met bidden of bevelen,

Met rede of krachtbetoon?

Met strijden of met streelen

Met vrees of hoop op loon?

[p. 40]

 

Met plooien, pleistren, schikken?

 

Met onweêrstaanbren dwang?

 

Met groote, booze blikken

 

Of teedren liefdedrang?

 

 

 

Met ééne les voor 't leven,

 

Een harde les, misschien?

 

Met op de vingers geven

 

Of door de vingren zien?

 

 

 

Met vaderlijke tranen

 

Aandoenelijk en week?

 

Met kort en zacht vermanen?

 

Of mooglijk - met een preek?

 

 

 

Met leeren en betoogen?

 

Met zeekre dogmatiek?

 

Ik vreesde, o kinderoogen,

 

Uw oolijke repliek?

 

 

 

Zoo stond ik te overleggen

 

Hoe ik mijn trouwloos wicht

 

Het juiste woord moest zeggen

 

En brengen tot haar plicht.

 

 

 

Zoo stond ik half verlegen,

 

Met teedre zielepijn,

 

Te wikken en te wegen,

 

Wat hier de weg zou zijn?

[p. 41]

 

Ik heb wel alle dagen,

 

Gelijk mijn plicht mij riep,

 

Dat hartje gaê geslagen, -

 

Maar 't kinderhart is diep!

 

 

 

Vast zou ik minder schromen,

 

Had ik, als andren doen,

 

Een stelsel aangenomen

 

Om kindren op te voên.

 

 

 

Doch mooglijk zou 't niet passen,

 

Schoon anders overal,

 

(Een ding kan ons verrassen!)

 

Juist hier in dit geval.

 

 

 

Dus vraagde ik God een lesje -

 

Daar kwam zij aangetreên,

 

't Hooghartig zondaresje,

 

Gebogen, week en kleen;

 

 

 

Van-zelf, met wankle schreden,

 

Met schaamte in blos en blik,

 

Gants droevig ontevreden

 

Op eigen leelijk Ik.

 

 

 

Daar kwam zij aangetreden

 

En kuste mij zoo teer,

 

En heeft haar schuld beleden -

 

Raad, wat ik hieruit leer?

[p. 42]

 

't Geval was mij een teeken,

 

Een teeken trouw en goed:

 

‘Wacht - bidt! God zelf wil spreken

 

Temet in 't jong gemoed:

 

 

 

‘En weet, wat rede of roede

 

Ooit vaardig breng' terecht -

 

Méést werkt de kracht ten Goede

 

Door Hem in 't hart gelegd.

 

 

 

‘Wat zwakheid moog bederven,

 

Uw wijsheid doet veel meer

 

Vaak 't wonderbloempje sterven,

 

Dáár kiemend tot Zijn eer!’