'k Wil rijmen wat ik bouw

Hendrik Snakenburg (1674-1750)
Op het zien van het heerlijk grafgewelf in het kleine kerkje van het arme zeedorp Zandvoortaant.

Is 't lof- of lakenswaard dat een armzalig mens,
Een schepsel dat geen uur zijn levensdraad kan rekken,
Zichzelve zo verheft om, in een ijdele wens,
Een onverdiende naam aan 't sterfelijk lot te onttrekken?
Een slecht, eenvoudig dak, armoedig opgebouwd,
Doet Zandvoorts kerk bestaan om d'Opperheer te prijzen
En voor zijn trouwe zorg in lijfs- en zielsbehoud
Een ongeveinsde dank godsdienstig te bewijzen.
't Gebouw is als het volk, genoegzaam voor zichzelf.
De simp'le nederigheid kan God alom behagen.
Maar, als gij binnentreedt, een prachtig grafgewelf
Zal u verstomd doen staan en uwe geest versagen.
De stof waar 't uit bestaat, is duurzaam uitgezocht,
Tot grote waarde en keur, gehaald uit verre landen,
Met moeite hier gebracht en kunstig uitgewrocht,
Door rede, kloek vernuft en welbedreven handen.

[p. 122]

 

Een heerlijk wapenschild pronkt als een oog in 't hoofd,

 

In kostelijk blazoen, gekarteld en gebroken,

 

Als was 't uit menig erf van heldendaên geroofd

20

En zo in 't nieuwe pak des burgerheers gestoken.

 

Al wat het vlug verstand tot rijk'lijkheid en pracht

 

Kon paren aan 't beleid van schrander kunstvermogen,

 

Is in dit klein bestek zorgvuldig uitgedacht

 

En houdt, met ieders blik, elks aandacht opgetogen.

25

Waartoe? Tot een verblijf voor 't nietig overschot,

 

De wormen tot een aas, de ijdelheid tot schaamte,

 

Waarvan men zeggen zal: ‘Dit was eens rijk mans lot,

 

Die hier nu onder ligt, afschuwelijk als geraamte.’

 

Het duurzaam marmer van het witgepleisterd graf

30

Mag pralen, voor een tijd, en Zandvoort doen braveren.

 

Maar 't binnenste geheim, vol stank en damp en kaf,

 

Kan niet dan, door de tijd, de naarheid doen vermeren.

 

Was 't niet veel beter dat een slechte arduinen zerk

 

De sterv'ling had gediend om 't overschot te dekken,

35

En dat de kost en kunst besteed was aan de kerk,

 

Om zo tot heerlijkheid van de Opperheer te strekken,

 

Dan dat een nietig mens, een speelkind van 't geluk,

 

Met zoveel barre waan naast armoe zoekt te brallen,

 

Om zijn bezuinigd goed zo in een meesterstuk

40

Van 's werelds ijdelheên zo nood'loos te vermallen?