'k Wil rijmen wat ik bouw
(1994)–Arie-Jan Gelderblom–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 114]
| |
E. Wolff-Bekker (1738-1804)
| |
[pagina 115]
| |
30[regelnummer]
Dan stapvoets. 'k Zag het willig paard
Zich meermaal uit elkander rekken
Met vrachtjes nauwelijks noemenswaard
Die men naar Purmerend zou voeren,
Of die de Oosthuizer had gekocht.
35[regelnummer]
En onze goeie Beemsterboeren
Vernamen wat op zulk een tocht!
Nu zult gij zeker al bespeuren
Waarom ik van de winter hou,
En 'k wed gij dit niet af zult keuren.
40[regelnummer]
'k Ontken 't geenszins (o ja, mevrouw!),
'k Ben smorelijk verliefd op bloemen.
'k Bemin met drift het vrije land.
'k Zal steeds een roosje schoner noemen
Dan de allerschoonste diamant.
45[regelnummer]
't Is waar, al wat mijn oog verrukte
Toen blonde lente trad door 't groen,
En ik het eerste bloempje plukte,
Gekweekt door dat bemind seizoen;
Al wat aan 't wenslijk buitenleven
50[regelnummer]
De milde en rijke zomer gaf;
Al wat de herfst ons had gegeven,
Nam ons de strenge winter af.
Er zijn geen blaadjes aan de bomen.
Geen vogeltje vloog hier omtrent,
55[regelnummer]
Was 't niet om 't kostje te bekomen.
Maar 'k heb die diertjes dat gewend
En strooi, met hun gebrek bewogen,
Voor onze vensters telkens wat,
Of deel uit vriendelijk mededogen
60[regelnummer]
Hun mee van kleine pietsjes schat.
Men ziet geen enkel grasje groeien.
Het ganse veld is doods en naar.
Men ziet geen enkel bloempje bloeien.
| |
[pagina 116]
| |
Dit alles is maar al te waar.
65[regelnummer]
Wat wil dat nu toch anders zeggen,
Dan dat het thans geen zomer is?
'k Heb daar niets tegen in te leggen;
Ik ondervind dat zeer gewis.
Ik ken zijn woedende onweervlagen
70[regelnummer]
Zo goed als enig mens die kent.
Ik weet wel dat hij alle dagen
Ons juist geen zachte koeltjes zendt,
Noch zulk een lief uitlokkend weder
Als heden onze geest verblijdt.
75[regelnummer]
Zijn storm slaat menigwerf terneder
't Geboomte dat hij scheurt en splijt
En doet op zijnen wortel beven,
Terwijl een rukwind loeit en giert
En dwarrelt door deez' fraaie dreven,
80[regelnummer]
Nu te enenmaal door hem ontsierd.
En zelfs op zijn verschrik'lijk woeden
De pastorie vast beeft en kraakt.
Maar, kan ik mij daar niet voor hoeden?
En hoe gezond en zuiver maakt
85[regelnummer]
Hij dan voor ons de lucht met enen!
Besefte men dit eens terdeeg,
Onmoog'lijk was het, zou ik menen,
Dat hij ooit die verwijten kreeg,
Hem door mijn broeders de poëten
90[regelnummer]
Zo onbesuisd naar 't hoofd gegooid!
'k Bemoei mij niet meer met die heren!
'k Heb daar te lang mijn tijd verpraat.
Waar zijn nu 's winters norse buien?
Zie hoe de zon haar stralen spreidt
95[regelnummer]
En praalt, in 't altoos zachte zuien,
Met onbeschrijfb're majesteit.
| |
[pagina 117]
| |
Hoe dierbaar is nu hare luister!
Hoe koesterend haar verwarmend licht!
En is het 's avonds spoedig duister?
100[regelnummer]
De blanke maan streelt ons gezicht
En maakt ons menigmaal genegen
Om eens te treden door het veld,
Terwijl hij schijnt op land en wegen,
Door 't schitterend sterrenheir verzeld.
105[regelnummer]
Dan loeien door deez' brede linden,
Die voor mijn lage woning staan,
Geen geselende noordenwinden.
Dan schuift geen wolkje voor de maan.
Zij blikkert door de ontblade bomen
110[regelnummer]
En blinkt door alle takjes heen.
Nu kan ons volk weer samenkomen.
Nu komt het veeltijds ook bijeen.
De winter heeft vermaak'lijkheden,
Vooral hier op het stille land.
115[regelnummer]
Wij smaken die in grote steden
Allenig op een andere trant
Dan in het eenzaam buitenleven.
Hierin bestaat heel 't onderscheid.
Men kan hier geen concerten geven,
120[regelnummer]
Hoezeer muziek de smaak thans vleit.
Geen assembleezaal staat hier open,
Het lijkt er niets ter wereld naar.
Men kan niet naar de schouwburg lopen,
Noch naar de Duitse Opera.
125[regelnummer]
Noch wordt hier groot salet gehouwen.
Men kent hier op het best de kaart,
Vooral tenminste onze vrouwen.
En nooit ziet men een sledevaart
Door lieve poppeheertjes rijen
130[regelnummer]
(Zo hondjesachtig opgeschikt!).
| |
[pagina 118]
| |
Wat weten wij van danspartijen?
('k Zeg juist niet dat men daarvoor schrikt!)
Van al die kostelijke zaken
Wordt hier het minste niet gezien.
135[regelnummer]
Maar of zij echter zich vermaken,
Vraag dat eens aan mijn hupse liên!
Wat weten zij van tijdvervelen?
En, wat u zeer wel is bewust,
't Staat maar aan mij daarin te delen,
140[regelnummer]
Doch daarin heb ik zelden lust.
'k Hoef nu niet op een plank te lopen
Als ik op 't schelppad wezen wil.
De sloten zijn, 't is waar, nog open,
Maar, houdt de wind zich nog wat stil,
145[regelnummer]
Dan zal 't wellicht geen week meer lijen,
Of 't jonge volk komt op de baan.
't Zal weergaloos zijn om te rijen.
Ik zie alreeds de molens staan.
‘Het hoeft niet een duim meer te dalen,’
150[regelnummer]
Was 't antwoord toen ik ernaar vroeg,
‘Het winterpeil is al gemalen.
Het water staat al laag genoeg.
Het hinderde ons ook niemendallen
Als 't lage land wat onder lag!’
155[regelnummer]
Daar is vannacht wat sneeuw gevallen,
Zoals ik bij mijn opstaan zag.
Ei! 't Windje schiet naar 't oosten henen.
Het luchtje is helder als een glas.
Wij krijgen ervan, zou ik menen!
160[regelnummer]
Bij elke voetstap kraakt het gras.
't Is rondom droog. 'k Hoef niet te schromen
Of ik ook in het slijk zal treên.
De rijp kristalt de stam der bomen
| |
[pagina 119]
| |
En schiet al om de takjes heen.
165[regelnummer]
'k Beschouw dit alles zeer aandachtig.
Hoe heerlijk stijgt de zon omhoog!
Dat 's wonderbaarlijk schilderachtig!
Het schittert alles in mijn oog.
Wel inderdaad, dat heet met reden
170[regelnummer]
Een witte wereld.
Nu liggen alle sloten toe
Waardoor de Beemster wordt gesneden.
En 's morgens is 't misschien ook waar.
Wat zijn de kinders nu tevreden!
175[regelnummer]
Zij glissen al eens hier en daar.
Men haalt de schaatsen uit de hoeken,
Of loopt om nieuwe naar de stad.
Men gaat een leertje, een touwtje zoeken.
Men slijpt de roestige ijzers glad.
180[regelnummer]
En nauwelijks hebben zij de vrijheid
Om te gaan zien hoe 't ijs al is,
Of elk betoont een grote blijheid.
In 't eerst gaat het wat ongewis,
Totdat ze verder, verder glijen.
185[regelnummer]
De grootste waaghals gaat al voor
En roept: ‘'t Is wèrelds mooi te rijen!’
Zakt hij er bij geluk niet door,
Dan wint hij dadelijk hun vertrouwen,
En elk om 't gauwste naar de baan.
190[regelnummer]
De meisjes die dit vast beschouwen,
Die binden ook de schaatsjes aan.
Zij scholen echter dicht bijenen
En gaan niet uit de Kerkesloot.
De vrees is nog niet heel verdwenen,
195[regelnummer]
Maar het verlangen veels te groot
Om 't nog tot morgen uit te stellen.
| |
[pagina 120]
| |
Dat kon onmogelijk geschiên!
Wat zullen hen de jongens kwellen,
Zodra die hun bevreesdheid zien.
200[regelnummer]
'k Sta onderwijl dicht aan het kantje,
En wijl ik gek met kinders ben,
Leen ik wel bij geval een handje
Aan 't kind dat ik 't bijzonderst ken,
Indien het niet op gang kan raken.
205[regelnummer]
Geen van dat goedje is schuw voor mij.
Hun zoet gesnap kan mij vermaken.
Patrijsje is ook van de partij,
Maar durft in 't eerst op 't ijs niet springen.
Hij loopt al blaffend om mij heen,
210[regelnummer]
En door mooi praten of met dwingen
Komt hij bij mij, gans niet tevreên.
Zijn vrees begint allengs te minderen.
Hij loopt al sullend over 't ijs,
En morgen vliegt hij met de kinderen
215[regelnummer]
Al mee. Elk speelt toch met Patrijs.
Dan is het: ‘Verder niet te rijen,
Jij kleine meid, kom, hier weer heen!
Daar is een wak, dat moet je mijen!
Zeg, waarom rij jij zo alleen?’
220[regelnummer]
De jongens, die als vogels zweven,
Die weten niet meer van gevaar
En maken ook zo vrij wat leven,
Terwijl ze dwarrelen door elkaar.
Zie ik er hier of daar een vallen,
225[regelnummer]
En hoor ik dat het juichen duurt,
Dan denk ik: ‘O, dat 's niemendallen.’
Intussen komt er uit de buurt
Zo de een en ander ook eens kijken
Of 't nog zo wat ‘benierlijk’ gaat,
| |
[pagina 121]
| |
230[regelnummer]
Of onze maats te verre wijken,
En 'k raak met ere aan de praat.
Ik moest een echte steiloor wezen,
Gaf ik mijn luitjes geen bescheid.
Of het gelaakt wordt of geprezen,
235[regelnummer]
Ik leef in mijn eenvoudigheid.
'k Ben recht geschikt voor 't buitenleven.
Dat ongemaakte is juist mijn zaak.
Wie zich hier zotte airs zou geven,
Had hier noch achting, noch vermaak.
|
|