'k Wil rijmen wat ik bouw

Hendrik Snakenburg (1674-1750)
Vermaak van het meeuwen schieten bij buiig weer aan zeeaant.

Wat giert de barre wind onstuimig langs het strand
En waait mij in 't gezicht een ganse zee van zand!
Hoe vreeslijk bruist de vloed, terwijl de hagelvlagen
Door 't zwepende geklets de golven strandwaarts jagen,
En 't pekel boven peil doen zwellen tegen 't duin,
Dat nauw'lijks boven 't schuim zich uitheft met zijn kruin!
Geen schuit durft van de wal. De werf zelfs, in dit woeden,
Kan nauw'lijks, bij de vloed, de schuit voor 't vlotten hoeden.
Geen vogel kan in zee bij zulk een weer bestaan.
De wind drijft hem langs 't duin gestadig af en aan.

In zulk een vreeslijk weer dat ieder kan versagen,

Kan mij, tot mijn vermaak, de zeekant meest behagen.
Een uitgedolven duin, met helm dicht ombeplant,
Bedekt mij voor de wind en 't stuiven van het zand.

[p. 113]

15

Dit is mijn hinderlaag om, als de vloed gaat wassen,

 

Van ver met schietgeweer de meeuwen te verrassen

 

Die, scherend langs het duin, gedragen op de lucht

 

En drijvend tegen wind op zwaar gevlerkte vlucht,

 

Zo heim'lijk uit het hol met vurig lood getroffen,

20

Als wolken uit de lucht in 't schuimend water ploffen.

 

Hun sluwheid om gevaar t' ontdekken en t' ontgaan

 

Geeft ons vermaak dit dier door listen te verraên.

 

Die lust zal mij niet licht door nat of kou begeven,

 

Als maar de meeuwenvlucht komt langs de duinkant zweven.

25

Belach vrij mijn vermaak, zo ruw en vreemd van aard.

 

'k Beken het zelf: 't is vreemd en wel belachens waard.

 

Maar 'k wil u, als 't u lust, de redenen doen horen

 

Die mij tot deze keus van zin'lijkheid bekoren.

 

Mijn enige plezier bestaat in wisseling.

30

Mijn stille bezigheid, door die verandering,

 

Verlustigt zich in 't werk en ruwe moeilijkheden,

 

Om dus gezond te zijn door 't roeren van de leden.

 

De zinnen spelen mee, om zo, als uit de lucht,

 

De vogel met de hand te grijpen in zijn vlucht,

35

En met een dubbele list de sluwe te verkloeken,

 

Die schuilplaats voor de wind hier onder 't duin kwam zoeken.

 

Zo krijgen tegelijk de zinnen en het lijf

 

Hun nodige oefening in lustig tijdverdrijf.

 

Der mensen aard is toch dezelfde in alle zaken.

40

Verandering alleen is 't voorwerp der vermaken.

 

Wie 't lot ten voordeel heeft door overvloed en rust,

 

Heeft tot een arm behulp en moeite somtijds lust.

 

Maar wie in moeilijkheid moet zorgen, zwoegen, woelen,

 

Zal buiten laffe rust geen vreugd van wellust voelen.

45

De vreemdigheid nochtans van zo verscheiden zin

 

Heeft in dezelfde aard der mensen zijn begin.

 

Belach dan niet mijn doen, maar 't doen van alle mensen,

 

Die altoos als hun keus veranderingen wensen.