'k Wil rijmen wat ik bouw

Hendrik Snakenburg (1674-1750)
Zware storm op de 16de van sprokkelmaand 1714aant.

Totnogtoe is de wind hier mijn vermaak geweest,
Maar nu bevangt de schrik mijn ingekrompen geest.
Het donderend geweld der worstelende stormen,
Ter kerker uitgerukt, dreigt alles te misvormen,
Mengt aarde, zee en lucht wanvoeglijk ondereen
En vult met doodse angst het hart van groot en kleen.
Geen paalwerk is bestand om 't water af te sluiten,
Geen dijk zo vast waarop de zeeslag af zal stuiten.
De vastgeheide werf spoelt weg, als enkel niet.
De huizen storten neer en knakken in als riet.
De wind scheert alles weg en smijt het hollend water
Tot over 't kerkdak heen met vreselijk geklater.
De schuiten raken vlot, schoon ze op de duinen staan,
En zijn op 't land in nood door water te vergaan.

Beklaag'lijk volk dat nu op 't anker ligt te rijen

Dicht aan de lage wal! Ik word van medelijen
Tot in mijn hart ontroerd om uw rampzalig lot!
Hoe menig drijft er nu op een onzeker vlot
(Erbarmelijk gesold door 't onweer), wie 't zal rouwen
Dat hij zich op die plas zo roekeloos ging betrouwen!
Hoe menig worstelt nu in angst, in schrik, in nood
Van water, kou en wind met een driedubbele dood!
Wat zal deez' nare nacht in Holland velen smarten
En zuchten doen, aan land, met toegeschroefde harten,
Verlegen en bevreesd om 't dobberen van hun goed,
Of om het lijfsgevaar van vriend en naaste bloed.
Men hoort van alle kant het kermen, schreien, bidden.

[p. 78]

 

Men wou de hemel wel bewegen in het midden

 

Van zulk een hoge nood, waar menig dierb're ziel

30

Nu drijft op Gods genade op balk, op vlot, op kiel.

 

Maar (roekeloze mens!) of dit al schoon gebeurde,

 

Dat gij door uw geschrei de wind en hemel scheurde,

 

Zou niet uw gierigheid, onmogelijk te verzaên,

 

Op morgen even stout de tocht opnieuw bestaan?

35

De dwaasheid houdt niet op Gods goedheid stout te tergen,

 

En in de straf zijn hulp, als was 't een recht, te vergen.