'k Wil rijmen wat ik bouw

Joachim Oudaan (1628-1692)
't Landleven
Aan de heer Andries van Wouw, op zijn woning buiten Wateringenaant.

Op, op, mijn pen, en voer een heuse groet
Van dankbaarheid die landman tegemoet,
Wiens kabinet de grage geesten voedt

Die weet betrachten.

Al ben ik met den lijve ver, ik dwaal,
Eerwaardig heer, en wandel menigmaal
Omtrent uw beemd en landhof met de straal

Van mijn gedachten,

Waar mij de rust van 't vredig landgebouw
Te binnen komt, rustminnende Van Wouw,
Waarvoor een vorst zijn purper laten zou,

Zijn kroon versmaden

Als Attalus, en tasten naar de spa
In plaats der staf, en slaan de krekels ga,
En wiss'len zo al 's werelds ongena'

Met Gods genade;

Met Gods gena', die op de velden zweeft
En dag aan dag een milde zegen geeft,
Waar 't nederig hart 't aandachtig oog op heeft,

Wien loof en bladers

En 't jeugdig groen in die bedauwde hof
Verschaffen, met verwond'rens nieuwe stof,
Steeds nieuwe ernst en aandacht voor de lof

[p. 46]

 

Des groten vaders.

25

Hier speelt de geest op water, lucht en vuur

 

En kent de weeld'der lachende natuur.

 

't Is een seizoen somtijds van korte duur;

 

't Maakt plaats voor 't ander.

 

Wie, die het al wil peilen met vernuft,

30

Hoe nijver in bespieg'ling, hoog en wuft,

 

Die niet in dit natuurboek dwelmt en suft,

 

Hoe kloek, hoe schrander?

 

Geen veldsieraad noch lesse staat hier dier;

 

En 't smaakt te bet, wordt dikwijls dit plezier

35

Met zweet gekocht. Veel, o veel beter hier

 

Vergeten (borger!),

 

Dan aan het roer gezeten van de staat,

 

Ten doel te staan 's volks tuimelgunst en haat;

 

Van 's lands gezag en recht en buiten-baat

40

Een slaafs bezorger.

 

Des oorlogs toorts, ontstoken hier of daar,

 

Trilt hier geen hart als op een evenaar,

 

Gelijk de stad 's volks neiging van elkaar

 

Zo kan verdelen.

45

Hier heeft geen plaats eerachtings juiste stip;

 

Geen taalgesmuk van een geveinsde lip

 

Ontmoet u hier. Hier stoot ge u aan geen klip

 

Van buurkrakelen.

 

Hier geeft het oog op kostbaarheid geen acht,

50

Noch laadt de last der overdwaalse pracht

 

Zich op de hals, maar vindt in simp'le dracht

 

Gemak en voordeel.

 

't Noodschikkelijk kwaad verleidt, verlokt hier min.

 

Men leeft op zich en volgt de sleur niet in

55

Met ongemak of met een tegenzin

 

Om 's volks oordeel.

 

Wie zo op 't land kan wonen klein en stil,

[p. 47]

 

Draait niet zijn lot op 's werelds losse spil,

 

Maar laat met zorg en woest bedrijf wie wil

60

Om schatten zwoegen.

 

Hij houdt zich laag, en schoon hij anders mag,

 

Begeert het niet, maar mint gelijk hij placht

 

De rust, en vindt in kleine ommeslag

 

Een groot genoegen.

65

Wie zo op 't land zijn eigen hart bewoont,

 

Wordt door geen nijd, die niemand schier verschoont,

 

Geteisterd, maar die meest wat hoog is, hoont

 

Met felle steken.

 

Ook gadert hij zichzelf geen nijd in 't hart.

70

Wie 't kwalijk gaat, erbarmt hij zijner smart,

 

Wie 's naasten spoed of welstand niet verwart

 

In zielgebreken.

 

Met dit bezit beloont, zoals ik hou',

 

U 't landvertrek, o rustige Van Wouw!

75

Waar ge u verkwikt, na afloop van de bouw,

 

In wijze boeken;

 

Waarin hetzij beknopte spreuken staan,

 

Of die 't gebeurde ontvouwen in hun blaên,

 

Of die men zoekt om de oudheid ga te slaan

80

En op te zoeken:

 

Deez' oudheid, die met haar gedachtenis

 

Bij u geëerd en hoog gehuisvest is

 

In penningschat en prent en beeltenis

 

En vreemdigheden,

85

Der welke gij ten hoogste kundig zijt.

 

O, mocht ik maar! Met welk een lust en vlijt

 

Begeerde ik in die rijke oogst mijn tijd

 

Eens te besteden!