'k Wil rijmen wat ik bouw

Jan Vos (ca. 1620-1667)
Aan Pijnenburg
Hofstee van de edele heren Jakob Jakobszoon Hinlopen, schepen en raad te Amsterdam, en Jan Jakobszoon Hinlopen, schepen van dezelfde stadaant.

Mijn hand (o Pijnenburg!), nu dat ik u kom naderen,

Verschijnt in uw gewest gewapend met een schacht.

De dichtkunst schept vermaak in schaduw van de bladeren.

In d' open lucht verkrijgt de geest een nieuwe kracht.

Vergun mij dat ik u naar waarde af mag malen.
Wie rijk van luister is, behoort voor elk te pralen.

Uw gevels rijzen uit de bomen met hun kruinen,

En steigeren naar de zon, waar die op 't heerlijkst straalt.

Uw venen, vast van grond, omgorden zich met duinen,

Maar de oogstraal wordt hier door geen heuvels afgepaald.

't Gezicht, dat vrij wil zijn, gedoogt geen tegenstreven.
Wie ruim wil weiden, moet zich op het land begeven.

Hier ziet men van uw trans het oude Utrecht brallen,

Waar 't woeste volk voorheen vergeefs op heeft gewoed.

Ginds nadert Amersfoort, omheind door groene wallen.

[p. 44]

 

Daar doet zich Naarden op, geverfd in burgerbloed.

 

Wie door zijn daden leeft, dit leeft alleen door sterven.

 

De faam is schrikkelijk die men door ramp moet erven.

 

 

 

Pomona heeft uw hof met vruchten overladen,

20

En Flora schildert d' aard met roos en leliebloem.

 

De wellust weet zich hier door d'ogen te verzaden.

 

Wie dubbele gaven heeft, verdient een dubbele roem.

 

De bolle Bacchus kweekt en perst er milde wijnen.

 

De wijn, die geesten baart, doet alle zorg verdwijnen.

 

 

25

Uw singelboord, beplant met breedgeblade linden

 

En steig'rend' eiken, strekt de boomgaard tot een wal.

 

In deze telgen laat de nachtegaal zich vinden

 

En vult de ruime lucht met schaterend geschal.

 

De zang verwint ons oor, gelijk 't gewas de ogen.

30

Een lusthof vol vermaak is machtig van vermogen.

 

 

 

Hier ziet men Ceres haar perruik met koren sieren.

 

Hier weidt de boksvoet Pan, ginds gaat Diaan ter jacht.

 

De bijen komen hier langs bloeiend boekweit zwieren.

 

Een plaats die elk behaagt, heeft ongemene kracht.

35

Uw landoord levert stof aan schilders en poëten.

 

Wie rijk van stoffen is, hoeft geen Parnas te weten.

 

 

 

De Hindelopens, door de zorg voor d' onderdanen

 

Van d' Amstel afgesloofd, verluchten hier 't verstand.

 

De zorg wordt best verpoosd in schaduwrijke lanen.

40

Geen zwaarder lasten dan de last van stad en land.

 

De staatzorg laat zich niet dan voor een tijd bepalen.

 

Wie anderen dient, moet voor zichzelf ook adem halen.

 

 

 

Gij weet (o Pijnenburg!) de pijnen te verzachten

 

Door 't lieflijk lachen van uw akkers, hof en zaal.

[p. 45]

45

Wie dat de pijn verwint, wijkt geen Apol in krachten.

 

Had ik de schelle stem van uwe nachtegaal,

 

Ik zou (o landprieel!) uw deugd aan elk doen horen.

 

Wie ook het oog vernoegt, de dichtkunst is voor de oren.