Den gheestelijcken echo

[p. 62]

De Siel verclaert haer groot gheluck, in het derven van de schepsels ende haer selfs vernietingh.

Op de Wijse: Humaine mijn vriendinne.

1.
'k LIep eertijts veel omwegen
Maer noydt heb ick verkreghen
De rust van mijn ghemoet,
'k Socht troost in't aertsche goet
Maer al wat ick beminden,
Verkeerden in verdriet,
Want Godt is niet te vinden
Als inden blooten niet.
2.

Dus wil ick my begheven,

Om inden niet te leven,
Verlaeten allen 't mijn,
Om heel verniet te zijn,
Adieu dan troost van vrienden,
Wellusten, eer en staet,
Godt en is niet te vinden,
Dan daermen't al verlaet.
3.

Ick wil mijn selfs verliesen,

En staen sonder verkiesen,
'k VVil alles wesen quijt,
O schepsels wie ghy zijt;
g'En kont my niet vermaecken,
U vreught is maer verdriet,
Nu ick beghin te smaecken
De ruste vanden niet.
4.

Niet en can my hier deeren,

[p. 63]

 

Want al wat ick begheeren

 

Dat is te zijn verniet,

 

En dat Gots wil gheschiet,

 

Soo lanck ick met verlanghen,

 

Noch socht te wesen jet,

 

Soo en kost ick niet ontfanghen

 

De blijschap van den niet.

 

5. Den niet die baert genuchten,

 

Als jet te zijn, gaet vluchten,

 

Men vint contentement,

 

In niet te zijn bekent,

 

Ick wil my gaen vast binden,

 

Aen mijnen Godt en al,

 

Die ick sekerlijck sal vinden

 

Daer ick my verliesen sal.