Het gheestelyck minne-voncksken der Godt-minnende zielen
(1687)–J. G.–
Auteursrechtvrij
[pagina 258]
| |
Stemme: Op, op met vlijdt.
Franciscus soet,
De Paula moet,
Van my worden ghepresen,
Hoe sal ick hem,
Door mijne stem,
Lof gheven soo't moet wesen,
Recht soo hy maer,
Was derthien jaer,
Gingh naer die wildernissen,
Daer hy met vreught,
Ses jaeren in deught,
Godt dienden sonder missen,
Aensiet hoe hy,
| |
[pagina 259]
| |
Vast, waeckt daer by,
Sijn lichaem gaet kastijden,
Godts liefde vlam,
In sijn ziele quam,
Die hy hiel t'allen tijden.
Noch moest hy gaen,
En nemen aen,
Gheselschap, en gaen stichten,
Sijn Orden siet,
Hy Minime hiet,
Die vele quam verlichten.
Const-waert sijn kracht,
En wonder macht,
Ten vollen t'openbaren,
Hy hadde gheen gelt,
Op't water hy stelt,
| |
[pagina 260]
| |
Sijn kap, en is ghevaren.
In een verr' landt,
Door sijne handt,
Hilp Godt veel arme lieden,
Doodt, kreupel, stom, blindt,
Sijn hulp in hem vindt,
Die duyvels doet hy vlieden.
Sijn ziele ras,
Als een soet was,
Smolt en was heel verslonden,
In sijnen Heer,
Sijn liefde teer,
En kan-men niet verkonden.
Colen van vier,
Die droegh hy hier,
Sonder hem te verbranden,
| |
[pagina 261]
| |
Hy bidt altijdt,
Sijn Orden verbreydt,
Haer oock in verre landen.
Verfoeyt dan bly,
Sijn kinders vry,
Den smaeck, g'en moeght niet eten,
Dan vasten spijs,
Tot lof ende prijs,
Van Godt, 't is weert gheweten.
Soo m'in die Kerck,
Viert soo ick merck,
Van Christus het verscheyden,
Franciscus sterft,
En heeft be-erft,
By Godt 't eeuwigh verblijden.
|
|