Het gheestelyck minne-voncksken der Godt-minnende zielen
(1687)–J. G.–
AuteursrechtvrijStemme: 't Kindeken dat ons nu is gheboren.
Mijn tongh', mijn hert, mijn krachten te-gader,
Looft toch Maria tot alder tijdt,
Dochter is sy van den hemelschen Vader,
Moeder des Soons ghebenedijdt;
't Is oock de Bruydt vanden Heylighen Gheest,
Sy roept haer kinders tot dese feest,
Die inden hemel ghehouden wort
Door't licht dat jeder wordt inne-ghestort.
| |
[pagina 122]
| |
ALs ick aendenck haer ootmoedigheden,
En hare liefde en danckbaerheydt,
Oock haer stil-zwijghen, en hare ghebeden,
Roep ick met d'Engheltjens verblijdt,
Wie is toch dese, die daer op gaet
Veel schoonder dan den daghe-raet,
Klimmende als een roeyken van roock
Tot inden hooghsten hemel oock?
Reckt tot den schoot vanden Vader wilt mercken,
Die haer me-deylde sijn vruchtbaerheydt:
Godts Gheest verheven die quam in haer wercken,
En daelden af met vlijtigheydt,
Als sy uytsprack dees woorden soet,
Naer Godts wil my gheschieden moet,
Ick ben sijn Dienst-maeght hier in dit dal,
Doen ontfongh sy den Godt van al.
| |
[pagina 123]
| |
In liefde Godts gheheel ontsteken
Baert sy Godts Sone in eenen nacht,
Hy, seggh' ick, die onse banden komt breken,
En die te-voren langh was verwacht;
Als haeren Koningh sy hem verkindt,
Als haeren Sone sy hem bemint,
Als haeren Godt bidt sy hem hier aen,
En heeft hem alle diensten ghedaen.
Alder-beminste Princersse vol weerden,
Naer dat ick heb ghestreden hier,
Wilt mijne ziel in u handen aenveerden,
Door liefde weest haer goedertier,
Leert my hier oeffenen die waere deught,
Dat ick ghenieten magh d'eeuwighe vreught,
Op dat ick onder de maeghden schoon
U eens magh loven in's hemels throon.
|
|