Geestelyck lietboeck genaemt de Basuyn
(1626)–Simon Jansz Fortuyn–
Auteursrechtvrij
[pagina 438]
| |
Op die wijse: Ick roep uyt luyder keelen.
SOud' mijn druck niet omvangen,
Soo langh ick met dit quaedt vleys ben behangen,
In droefheydt, en verdriet,
Magh ick gheen troost erlanghen
So is mijn vreughde niet.
Ick bid u Heer der Heeren:
Wilt my doch mijn quaet vleysch bedwinghen leeren,
| |
[pagina 439]
| |
Door u Heylighen Gheest,
Laet die in my regheeren,
Het minst, en oock het meest.
Mijn hoop, en mijn vertrouwen
Is: dat ghy mijn Heer niet sult onthouwen
Dijn troost, en dijn ghenae,
Maer met wijsheyt bedouwen,
Daer door ick seecker gae.
Och of ick wijsheyt vonde,
Die daer doch moght ghenesen mijne wonde,
Door duyvels list ontfaen,
Op dat ick als ghezonde
Moght treen de rechte baen.
Niemandt kan mijn ghenesen,
Dan Christus mynen Medecijn in desen,
Hy is den trouwen Heldt,
Die mijn in angst en vresen
Kan doen behouwen 't velt.
| |
[pagina 440]
| |
Ick wil mijn tot hem keeren,
Op dat hy my verhoor nae mijn begheeren,
En aen-ziet mijn ellendt,
Oock mijn hart wil verneeren,
En mijn gheest omme-wendt.
Ach Godt vol van ghenade,
Ick roep tot u altijt vroegh ende spade,
Verhoort doch mijn ghebet,
Leydt my op dyne paden,
En leert my dyne Wet.
Niet is mijn ziel meer teghen,
Dan dat men nu ziet soo veele byweghen,
Die daer roemen seer stout:
Dat elck door uwen zeghen
't Recht heeft, en onderhout.
Soud' mijn hart niet verflouwen
Als ick dit droef Spectakel moet aenschouwen:
| |
[pagina 441]
| |
Dat elck ander veracht,
't Is sulck een swaer benouwen,
Dat men schier heel versmacht.
O Heere hoogh verheven,
Wilt doch wijsheyt, verstandt, en kennis gheven,
Na uwen wil, en woort,
Op dat wy al ons leven
Wandelen soo 't behoort.
Opent hart, zin, en ooren,
Dat wy dijn heylsaem leere moghen hooren,
Wilt alle valschen schijn in ons harte versmooren.
Wijst mijn de weghen dijn.
Na dijn goedtheydt weldadigh,
Reyckt my de hant hier toe o Heer ghenadigh,
Op dat ick schuw' met lust
Die mijn Ziele zijn schadigh,
Haer vyer doch in mijn blust.
| |
[pagina 442]
| |
Fonteyn des levens krachtigh,
Stort in mijn uwen geest o Heer almachtigh,
Dijn trooster tot mijn zent,
Die in mijn werckt waerachtigh
Een oprecht fondament.
Op dat ick my magh wenden,
Daer uwen geest den trooster my sal zenden,
In een groene weydt,
En mijn daghen magh enden
Daer men dijn lof verbreyt.
Roept mijn door dijne knapen,
Daer ick van dyne geestes vrucht magh rapen,
En so werden ghevoedt,
Met u ghetrouwe Schapen
In dyne weyden goedt.
Tot u Heer is mijn beden,
Dat ghy met my doch niet in't recht wilt treden
Na mijn groote misdaed,
| |
[pagina 443]
| |
Maer door barmhartigheden
Scheldt my quijt uyt ghenaed'.
Verhoort mijn Heere goedigh,
Dat bidd' ick u van harten seer ootmoedigh,
Door dynen lieven Zoon,
Die door zijn straemen bloedigh
Ons heeft ghewasschen schoon.
Iont mijn dat ick mach erven
Dijn eeuwigh Rijck, en hier nae vreught verwerven,
Met dyn Schaepkens al,
Die ghy door doodt en sterven
Behoedet hebt voor val.
Na sulcks Heer mijn Ziel lustet,
Maeckt datse doch in dyne handen rustet,
Tot dynen grooten dagh,
Des vyants kracht uytblusschet,
Dat ick dijn vreught zien mach.
't Mist wel meer. |
|