Geestelyck lietboeck genaemt de Basuyn
(1626)–Simon Jansz Fortuyn–
Auteursrechtvrij
[pagina 431]
| |
Op de wijze: Van den 23. Psalm: Myn Godt voedt myn.
DEs Heeren woordt ziet men nu sterck bevechten,
Aen allen oordt, en twistigh daer om rechten,
Wie nu best kan, zijn naesten werck blameren,
Dat is een Man, roemt hem de Wet des Heeren,
Daer liefd' en vree, door Christum ons gheschoncken,
In't diepst' der Zee, by haer-luy leyt verzoncken.
| |
[pagina 432]
| |
Suyver na wensch, staet Gods ghebodt voor ooghen,
Noch werdt den mensch, door vasch voorstel bedroghen,
Recht of dees gaef, in wijsheydt waer gheleghen,
Die door 's Boecks slaef, in't School-gaen wert verkreghen,
't Ghebet tot Godt, doe goedt ghezicht ontfangen,
In Godts ghebodt, door 's Vaders mildt uyt-langhen.
Hoe wel elck een, van 't gebodt weet te spreecken,
Zie men ghemeen, 't meest door het minste breecken,
Elck wil het zijn, als Wet Godts onderhouwen,
Dat met een schijn, daer op men niet mach bouwen,
Menschlijck verstant, moet boven Gods gheest drijven,
| |
[pagina 433]
| |
Dus elck een plant daer hy liefst by wil blyven.
Men ziet nu meest den mensch door hoogheyt dolen,
Verheft zijn gheest hoogher dan is bevolen,
Want al zijn zin staet Godts reat te begrijpen,
En wil daer in, 't verstandt op't scharpste slijpen,
So dat hy hier, niet als Mensch wil ghenoeghen,
Maer wil hem schier, heel tot de Godtheyt voeghen.
D'een wil met kracht, dat gantschlijck is benomen,
Des menschen macht, om tot het goedt te komen,
D'ander houdt vast, dat wie op Godts gheboden
Niet naerstig pas, sal hy namaels uytroden,
| |
[pagina 434]
| |
Die derd' ghebiet, dat Menschelijcke schaden,
Op Aerd' gheschiet, door mensch magh zijn ontladen.
Godes Zoon heeft, den wegh bereyt ten leven,
Al watter leeft, en doodts gewelt verdreven,
Wie nu met lust, door liefd' soeckt te gheraecken
Tot d'eeuw'ghe rust, die sal hy saligh maecken,
Niet als verdient, maer uyt louter ghenaden,
Dus hy verlient, quijt-scheldingh van misdaden.
Liefd', Vreed, en trou draegt yder op de lippen,
Niemandt en sou, dees gaerne laten slippen,
Met tong, en mondt, maer 't hartelijck medoghen,
| |
[pagina 435]
| |
Nae Gods verbondt, aen zijn naesten te toghen,
Men daegh'lijcks mist, en ziet in alle weghen
Haet, nydt, en twist, teghen zijn Naesten pleghen.
Die hovaerdy, werdt van elck seer mespresen,
Huychelery, en ontrou mach niet wesen,
De gierigheydt, en leughen moet men haten,
Dit yder seyt, maer seer weynig dit laten,
Alsulck misdaed', sal Godt noch wel verschoonen,
En zijn ghenaed', tegen zijn woort betoonen.
Die hun by naest, Schrifts-Meesters willen stellen,
Zijn schier de quaest, om haer naesten te quellen.
| |
[pagina 436]
| |
Met mondt en schrift van lasterlijcke Boecken,
Dus met vergift gaen zy 't verdoolde soecken,
Teghen Godts Leer, en Christi claer verhalen,
Zeyt niet de Heer, bidt voor de gheen die dwalen.
O Godt u Wet, laet in ons hart vast groeyen,
Dat altemet, die vruchten lieflijck bloeyen,
Tot uwer Eer, op dat daer door magh blijcken,
Dat ons behgeer, niet is van u te wijcken,
Maer dat ons hart, en ghemoedt zy gheneghen,
In druck en smart, te wandelen u weghen.
's Menschen ghemoet, o Heer wilt eens ontsteecken,
| |
[pagina 437]
| |
Dat zy het goet, en niet het quaedtste spreecken
Van haer 's ghelijck, op dat daer uyt maght rijsen,
En klaerlijck blijck, dat zy haer recht bewijsen,
En elc gezicht van hart, gemoet en zinnen,
Te zijn verlicht, en so haer naesten winnen.
Slecht ende recht, Heer met David ons hoedet,
In dit ghevecht, met u borsten ons voedet,
Dat men niet dwael, van u op vreemde paden,
In pracht, en prael, of met Eersucht beladen,
Op dat elc mag, door uw's geests kracht door-varen,
En nacht en dagh, u gheboden bewaren.
't Mist wel meer. |
|