Geestelyck lietboeck genaemt de Basuyn
(1626)–Simon Jansz Fortuyn–
Auteursrechtvrij
[pagina 325]
| |
Op die wijse: In bitterheydt der Zielen, klaegh ick, &c.
TWiskers die zijt herbooren
Wt Water ende Gheest,
Laet 't gheloof niet versmooren,
Maer Godt van harten vreest,
Ick wensch u minst en meest,
Dat ghy u Ziel gheneest,
Ende als uyt-verkooren
Mooght gaen in 's Hemels-Feest.
| |
[pagina 326]
| |
Het suyver Woort des Heeren
Moet u zijn voor-gheleyt,
Daer door ghy recht mooght leeren
Wat de Wet Godts u seyt,
Den rechten wegh bereyt,
Om krijghen 't Bruylofs-kleyt,
Den grooten Godt ter eeren,
En u ter saligheyt.
Och konden wy onthouden
Wat ons den Heer ghebiet,
En dat wy vast betrouwden
Op hem, en anders niet,
Ons waer groot goet gheschiet,
So met pijn en verdriet
Ons quaedt leven berouden,
En elck het selfde liet.
Godt is mildt en weldadigh,
En oock vriend'lijck daer by,
Barmhartigh en ghenadigh,
Goedigh sonder party,
Schort het niet aen ons zy,
| |
[pagina 327]
| |
Veel goets verkrijghen wy,
Gheen dinck mach ons sijn schadigh,
Dus elck hem daer na vly.
Men kan Godt niet bedriegen
Met valschen dienst of schijn,
Eyghen vernugt kan lieghen,
En te schijn-heyligh zijn,
Maer d'onghevalschte Wijn
Matigh ghedroncken zijn,
Doet seeckerlijck ontvlieghen
Des eeuwighe vyers pijn.
Ons leven hoort te wesen
Des even-naestens licht,
Voor schaed' noch smaetheyt vresen,
Maer vry in elcks ghezicht
Aen Godts Woort houden dicht,
Dat het een ander sticht,
En daer door wert ghepresen
Goods naem groot van gewicht.
| |
[pagina 328]
| |
Aerdtsche Leden te dooden
Betaemt ons t' aller tijt,
Des vleys-lust uyt te rooden,
En gantsch te maken quijt,
Het Hemelsche met vlijt
Soecken sonder respijt,
Dat wy met de ghenooden
Moghen in-gaen subijt.
Die den wegh heeft verkooren
Nae die Hemelsche stadt,
Van boven is herbooren
Door 't eeuwigh Waterbadt,
Magh niet weer moed' en mat
Keeren na 't oude padt,
Of 't arbeydt is verlooren,
Met d' alder-rijckste schat.
Staedigh moet men voort treden,
Sonder te rugghe zien,
So sal de Heer des vreden
Lieflijck de handt weer bien,
Het Vleysch-lust moet men vlien,
| |
[pagina 329]
| |
Gheen boosheyt meer gheschien,
Als men hier voor-maels deden,
Maer al onkruydt uyt-wien.
Niemandt magh hem betrouwen
Op eyghen werck of kracht,
Want hy komt int benouwen
Die hem self hier yet acht,
Also des Menschen macht,
En al daer hy na tracht
Voor onnut wert ghehouden,
So Godt niet in hem wracht.
Elck moet hem self verneeren,
En achten bros en teer,
't Oogh tot hem selven keeren,
Tot ander nimmermeer,
Of men heeft 's vleysch begheer
Gantsch niet ghetreden neer,
Want 't baet gheen ander smeeren,
Als men self is vol zeer.
| |
[pagina 330]
| |
Onses Naesten ghebreecken
Niemandt te maken kondt
Eer men hem self aenspreecke
Wt een oprechten grondt,
Met ongheveynsden mondt,
Na Gods eeuwigh verbondt,
Sulcks is der Liefden-teecken,
Dus volght dat t'aller stondt.
Liefde moet men betoonen
Mat stadelijck vermaen,
Niemants misdaedt verschoonen
Maer trouwelijcken raen,
Van het quaet af te staen,
En niet te haestigh slaen,
Want Godt sal weeder loonen,
So ghy hier hebt ghedaen.
Den Heer moet zijn ghebeden
Van harten vroegh en spae,
Dat hy die swacke Leden,
Wil stercken uyt ghenae,
En so hy ons al slae,
Dat hy wil salven drae,
| |
[pagina 331]
| |
Werden wy hier bestreden,
Dat hy ons wil slaen gae.
Barmhertigh en lanckmoedigh
Is ons Prins voor-ghetreen,
Wilt also volghen spoedigh,
Of u naeckt groot gheween,
Want barmhertigheyt gheen
Sal verkrijghen niet een
Van onsen Prince goedigh,
Die ander sulck niet dee'n.
A Dieu, wilt doch ontfanghen
Dit simpel Liet in danck,
Van die seer is behanghen
Met vleysch, boos, teer, en kranck
Bidt dat hem Godt eer lanck
Maeckt tot een vruchtbaer ranck,
Die aen den stock blijf hangen
Wt Liefde sonder dwanck.
't Mist wel meer. |
|