Geestelyck lietboeck genaemt de Basuyn

[p. 278]

Liedeken.

Op de wijse: Den tydt is hier datmen sal vrolijck wesen.

LOf, Prijs, en Eer, wilt ick mijn Schepper gheven,
Glory, en meer, jae al wat ick vermagh,
't Is mijn begheer, so lang als ick sal leven:
Mijn Godt en Heer, te dancken nacht en dagh,
Die mijn gheklagh, uyt genaden aensagh,
Dies ick zijn name eeren, moet,
Ende zijn lof vermeeren, goet,

[p. 279]

 

Want hy my weder keeren, doet

 

Wt der vyanden slagh.

 

 

 

Dees Heer aen mijn zijn goedtheyt heeft bewesen,

 

Dies ick sal zijn danckbaer tot aller tijt,

 

Mijn smart en pijn heeft hy gheheel ghenesen,

 

't Serpents fenijn, heeft hy mijn voor bevrijt,

 

Want hy schelt quijt, die hem zijn schult belijt,

 

En ghedenckt onse zonden, niet,

 

Maer naerstigh op ons wonden, ziet,

 

Die hy noyt onverbonden, liet,

 

Als men hem bidt met vlijt.

 

 

 

Ick lag versmacht, in druck en swaer benouwen,

 

Des duyvels maght, lagh ick onder ghevelt

 

Op Menschen kracht, steld' ick

[p. 280]

 

al mijn betrouwen,

 

Nam alleen acht op des Wereldts ghewelt,

 

Op goet en gelt, was hart en zin ghestelt,

 

Ick ginck tot quaedt gheneghen, heen,

 

Na 's vleys-lust ruyme weghen, treen,

 

Soo dat die Godts Wet teghen, streen,

 

Mijn achten voor een Helt.

 

 

 

Maer mynen Godt, die ick eeuwigh moet prijsen,

 

Maeckte tot spot, al mijn voornemen quaet,

 

Een beter lot, deed' mijn zijn goetheyt wijsen,

 

Leyden mijn tot, 's levens fonteyn om baet,

 

Op d'enge straet, die tot den rijcke gaet,

[p. 281]

 

Dat voor ons al verworven, is,

 

Door Christum die ghestorven, is,

 

En van hoogheyt gesworven, is,

 

Tot d'alder-laeghste graet.

 

 

 

Die ware padt, hoop ick voortaen te treden,

 

Al na die stadt, die van Godt is bereyt,

 

Vol goet en schat, jae huys en plaets des vreden,

 

Worden niet mat, tot dat Ziel en Lijf scheyt,

 

Want ick verbeyt, dat zyne Majesteyt

 

Tot zijn geest sal gelyden, mijn,

 

Hert stercken en gheleyden, fijn,

 

Daer nimmermeer sal scheyden, sijn

 

Tot inder eeuwigheyt.

 

 

 

Mijn Prince waert, hoe can men ghenoegh loven,

 

Dijn naem vermaert, en dijne goetheyt al,

[p. 282]

 

Ghy hebt verklaert ons Lichamen verschoven,

 

En nieu ghebaert: dat ghebracht was tot val,

 

Dies ick u sal, prijsen met groot gheschal,

 

So lang ghy my het leven, laet,

 

Dat staegh voor u met beven, staet,

 

Daer toe wilt ons doch gheven, raet

 

Hier in dit Iammer-dal.

't Mist wel meer.