De kinderen van de grote fjeld

[p. 182]

In de veehutten

Malena en Ante bleven op het rotsblok staan. Zij begonnen te schreeuwen, te roepen en in de hoorn te blazen, zo opgewonden werden zij door de mooie geluiden, die door het bos weergalmden met klinkende, rollende tonen. Maar toen de stemmen nog dichterbij klonken, werd Malena weer erg verlegen. Zij hurkte neer op de steen en verschool zich achter Ante. In het lage hout zag zij een roodgeruite hoofddoek en een blauw-katoenen rok.

Toen hoorde zij een vriendelijke stem vragen: ‘Maar kinderen, hoe zijn jullie daar boven op gekomen?’

‘En hoe komen jullie er af?’ vroeg een andere stem. Dat was een kinderstem.

Malena ging nu weer rechtop staan.

‘Och kom er toch af,’ riep het kleine meisje, dat onder aan het rotsblok stond. Zij was gekleed als een jonge dame en wat Malena een beetje verontrustte was, dat zij een echte hoed droeg, met een lichtblauw lint rond de bol. Maar Ante moedigde haar aan. Hij gleed op zijn hurken omlaag en kreeg haar eindelijk ook mee. Eenmaal beneden voelde Malena zich toch gelukkiger en meer thuis, alsof zij van een gestrand schip goed en wel aan de vaste wal stond.

[p. 183]

Sara, die zo mooi op de hoorn kon blazen, zag er zo vriendelijk uit. Zij droeg een rugzak op de rug. Zij gespte de zak los en haalde er het avondeten uit, dat uit boterhammen met geitekaas bestond.

Sara vertelde aan de kinderen, dat zij het melkmeisje was in de veehutten van den dominee en dat Elsa zijn oudste dochter was, die met haar naar het bos moest om naar Goudster te zoeken, die die avond niet thuis was gekomen tegelijk met de andere koeien. Men vreesde, dat zij door een beer was aangevallen, want er werd verteld, dat er een jonge beer in de buurt was en men kon niet weten, of deze nog genoegen nam met bosbessen, of dat hij reeds de smaak van bloed te pakken had.

‘Het was mijn koe,’ zei Elsa. ‘Ik heb haar elke dag gemolken, zolang als wij hier in de veehutten zijn, en zij likte mijn handen en liep mij na, waar ik ging.’

‘Nee,’ zei Ante heel beslist, ‘de beer heeft haar niet te pakken gekregen, maar wel heeft hij haar aan het schrikken gemaakt. Ginds is een moeras, dus daar zal zij haar toevlucht gezocht hebben; maar dan kunnen wij haar wel vinden.’

Een langgerekt hoorngeschal, met mooie trillingen weerklonk nu uit de buurt van het aangeduide moeras.

‘Gunst, Kalle heeft Goudster gevonden,’ riep Sara blozend en stralend van vreugde uit. Zij zwaaide de rugzak weer op zijn plaats, antwoordde met een jubelend hoorngeschal, dat ver in het bos weerklonk. Toen liep zij zo vlug weg op haar schoenen van berkenbast, dat de kinderen haar nauwelijks konden volgen.

Nu hoorden zij een koe wild en angstig loeien.

Toen de kinderen bij het moeras kwamen, zagen zij Goudster daar staan, druipnat en grijs van de modder op haar anders rood-bonte huid.

[p. 184]

Kalle, de knecht, die even vóór hen was aangekomen, juist op tijd om de koe uit het water te helpen trekken, vóórdat haar kop ook in het moeras was verdwenen, en Sara stonden naast haar en streelden het dier en spraken het toe. Sara bedankte Kalle, alsof hij alleen de koe had gered, hoewel Elsa verzekerde, dat Ante en Malena Goudster hadden gered.

Zij vertelde aan de kinderen, dat Sara zo'n zwak had voor Kalle, dat zij dacht dat er niets op aarde was wat hij niet kon.

Elsa gaf Malena een hand en Ante liep naast hen, toen zij bij de grootste hut aankwamen; het was al laat op de avond, maar zo licht als op een heldere zomerdag. Alleen zo wonderlijk stil, daar alle vogels, behalve de koekoek waren ingeslapen. Het heldere meertje, dat in de buurt van de veehutten glom, lag zo stil, als sliep het ook, omhuld door een lichte mistsluier.

Maar er kwam leven in de hutten, toen Goudster, waarover allen zich ongerust hadden gemaakt, temidden van het troepje bekende en onbekende mensen verscheen.

De koe rende regelrecht door naar haar stal, gevolgd door Sara.

Ante en Malena bleven samen staan, tot Elsa, die even alleen binnen was geweest, terug kwam om hen te halen, met de woorden: ‘Eten en koffie staan klaar in de woonhut!’ en toen trok zij hen mee naar binnen en daar vonden zij een heel troepje bijeen, wel vijf kinderen telde Ante vlug.

Sara stond in de koele, duistere melkkamer en was bezig om de melk door de zeven in de houten emmers te schenken. De deur naar het grote woonvertrek stond open; in de hoek der kamer brandde op een open haardsteen een groot vuur, dicht bij de deur. Daar stonden

[p. 185]

de aardappels en de koffie klaar voor allen, die de koe waren gaan zoeken.

De kinderen hadden alle koeien gemolken, behalve ‘Roos-op-de-neus’, want zij werd kwaad als de kinderen maar in de buurt kwamen.