De kinderen van de grote fjeld

[p. 122]

In eigen huis

Ante had weldra een flink vuur gemaakt Eten was er nog genoeg, dus aten zij elk nog een stuk brood bij het vuur, en daar zij geen van beiden meer slaap hadden, besloten zij wat te gaan doen. Malena zou haar kousen gaan stoppen en een gat in Antes trui maken en Ante wilde het mooie mes eens proberen om er een stuk hout mee uit te hollen en er een diepe lepel van te maken. Hout had hij al onderweg gezocht.

Goudsik stak haar hoofd tussen de takken door, vlak naast hen, en de poes lag naast haar te spinnen. In het ‘bed’ sliep Magnus rustig door.

‘Wij hebben het hier toch wat gezellig, Ante. Ik kan er niet aan denken om weer langs de wegen te lopen en bij de mensen binnen te gaan. Het was ook al te naar in die laatste boerderij!’

Terwijl Malena stopte en Ante zijn lepel sneed, bespraken zij alle verschillende mensen, waar zij geweest waren. In een van de hoeven had de melkmeid spookgeschiedenissen verteld en toen Malena daarover begon werd zij onrustig.

‘Het is gevaarlijk om over spoken te spreken in het bos. Hemel, Ante daar beweegt iets buiten!’

Malena kroop tegen haar broer aan.

[p. 123]

[p. 124]

‘Leg meer hout op het vuur, Ante, maar ga niet weg. Zie je nu weer? Nee, je ziet het niet, want niet iedereen kan ze zien. Er glommen twee ogen tussen de takken door.’

‘Daar? Och kind, wees toch stil, herken je Goudsik soms niet meer?’

‘En Goudsik lag zoeven rustig op haar bed.’

Malena's stem klonk verbaasd en wantrouwend, alsof een geit niet ongemerkt uit een zo stevig gebouwd huis zou kunnen ontsnappen.

Magnus ontwaakte en ging geeuwend op de wortel zitten, die als bank dienst deed; hij scheen niet in het minst verbaasd te zijn over het toch tamelijk ongewone huis. Hij zag Malena, Ante, het vuur, de kat en Goudsik. Malena riep hem bij zich. Zij had melk en brood voor hem gereed staan bij het vuur.

Toen hij gegeten had, bleek het ongeveer middernacht te zijn. Magnus moest wel weer naar bed.

Ante keek nog eens even naar buiten, alvorens ook maar weer te kooi te gaan. De maan scheen helder en stil. De sterren wenkten en lachten met moeders ogen. Zij voelden zich rustig en beschermd.

Maar Malena vond het toch gezelliger in huis en durfde haar neus niet buiten de takken te steken.