De kinderen van de grote fjeld

[p. 64]

Waar Greta was gebleven.

Lisa bracht Kaisa tot bedaren met lieve woordjes en een slok warme melk. De kleine, nu de jongste, werd stevig vastgebonden op de slee. Malena liep er voor alle zekerheid achter te duwen. Zij hield aldoor haar ogen goed open, ondanks de verblindende sneeuwstorm, om op te letten, dat ook dit kleintje niet verloren zou worden.

Niettegenstaande alles kwamen zij langzaam en zwaar-stappend door de sneeuw vooruit, bang, moe en hongerig. Allen voelden het gemis van de kleine Greta, die hun met haar grappig gebroken taaltje altijd weer plezier deed; zij waren helemaal vergeten hoe vermoeiend zij soms was geweest, wanneer zij 's nachts had gehuild om geholpen te worden, wanneer zij aangekleed en gevoerd moest worden, of gedragen en verzorgd op allerlei manieren.

‘Ik vind Greta net een kind, dat vroeg zou moeten sterven,’ zei Lisa met een door tranen verstikte stem.

‘Ja, dat vond ik ook, toen ze zei, dat ze naar het hemelse Kanaän wilde,’ zei Malena half schreiend, met een oudvrouwtjesachtig gezichtje.

‘Als de wolven haar maar niet te pakken hebben gekregen,’ merkte Magnus op.

[p. 65]

‘Houd je mond,’ snikte Malena, ‘ik mag er niet aan denken, dat de wolven de kleine Greta zouden hebben opgegeten. Als Ante haar niet vindt, dan is zij gevlogen naar het heilige Kanaän, waar moeder haar is komen halen, en dus hebben wij dat door de sneeuwstorm niet gezien.’

‘Dat is niet gezegd, hoor,’ vond Erik, ‘want de grote Bo-rivier schijnt den beer uit zijn winterslaap gewekt te hebben, dus die loopt nu ook hongerig rond natuurlijk. Ik denk dat de beer haar heeft opgegeten.’

Nu begon Malena te huilen: ‘Akelige jongens om zulke nare dingen te bedenken, als alles al zo naar is. Ik word er kwaad om. Het is toch veel mooier om te denken dat moeder haar is komen halen; moeder hield immers zo vreselijk veel van Greta. Als zij maar sterk genoeg was geweest, dan had zij Kaisa en mij ook wel meegenomen.’

‘Wees jullie nu stil en begin niet te denken, voordat Ante terug is en wij horen hoe het is,’ zei Lisa beslist.

‘Ja, als hij ons maar terugvindt,’ mopperde Magnus.

Maar hij vond hen terug, Ante. Hij kwam door de sneeuw aangestapt, toen het troepje zó moe, zó uitgeput was, dat zij niet meer met elkaar konden praten of kibbelen. Zij waren niet eens meer in staat om onder de sjaal te voelen, of er nog een stuk hard brood te vinden was van de voorraad, die zij daar hadden opgeborgen. Als Lisa in de sneeuw was gaan zitten om uit te rusten, dan zou het hele gezelschap haar voorbeeld gevolgd hebben, vooral de kleine jongens met hun zware lastige kledij aan. Maar Goudsik verhinderde hun om te gaan zitten en zodoende voor altijd in te slapen. Als er maar één van de kinderen wat opzij van de weg ging lopen, dan sprong zij luid blatend weg en dan moesten zij haar vlug achterna, zo bang waren zij om haar te verliezen.

[p. 66]

Maar lang konden zij niet meer op de geit letten.

Magnus, die telkens struikelde, viel in de sneeuw en werd kwaad toen Lisa hem op de been wilde helpen.

Zo was het gesteld, toen als een wonder Ante eindelijk verscheen, want met hem kwam er weer nieuw leven in de kinderen.

Toch kwam hij zonder kleine Greta!

Hij was teruggelopen tot bij de boom met de kaaskom, maar nergens had hij een spoor van het kleintje ontdekt.

Met een zijdelingse blik naar Malena merkte Magnus op, dat ‘de wolf zijn prooi niet loslaat,’ maar Malena verklaarde met grote stelligheid en met een stralende blik naar omhoog, dat moeder Greta had meegenomen naar het hemelse Kanaän.

‘De wolf zou natuurlijk iets hebben achtergelaten, zoals een verscheurd kledingstuk,’ sprak zij voort.

‘Och,’ zei Magnus, ‘hij heeft haar natuurlijk met kleren en al meegenomen.’

‘Wat denk jij, Ante?’ vroeg Malena, terwijl zij bevend van vrees tegen Ante aankroop.

‘Ik weet het niet. Ik heb niets gezien dan witte sneeuw, Malena, en ik kan er niet aan denken, dat de wolf kleine Greta zou verscheurd hebben. Het is zo vreselijk...... en het is of het mijn schuld is.’

Malena streelde haar groten broer stilzwijgend met haar stijfbevroren wanten over zijn wang. Maar dat gaf hem geen troost. De grote jongen! De tranen stroomden zwaar neer en smolten ineen met de zwiepende striemende vlokken, terwijl hij voorovergebogen de nu al te lichte slee voorttrok door de dikke sneeuw. Hij voelde zelfs geen opluchting, toen hij het pad ontdekte, dat van de rivier naar het naaste dorp leidde. En nu pas bemerkte Ante, dat de sneeuwstorm had opgehouden en dat de hemel tegen de avond opklaarde.