Verzameld werk. Deel 2

[p. 207]

Tot Silvia

Silvia, weet ook gij nog
Die dagen van uw sterfelijke leven,
Toen de schoonheid u lichtte
In de ogen die de mijne lachend meden,
En blij te moe ge en vol gedachten opsteegt
Langs jonkheids drempeltreden?

De stille kamers klonken,
En in het rond de wegen,
Van uw voortdurend zingen,
Als ge in uw vrouwelijke werkzaamheden
Verdiept zat, gans tevreden
Met wat gij liefelijks beidde in uw gepeize.
Zoet geurde de Mei: en op déze wijze
Tradt gij de toekomst tegen.

Soms liet ik mijn doorzwoegde
Boeken en schriften, en het toegewijde
Studeren, waar 'k mijn kindsheid
En 't beste van mij zelf mee sleet, terzijde,
En van 't balkon der ouderlijke woning,
Hoorde ik gretig luisterend naar uw zingen,
En naar der vlugge vingeren
Drukke bewegen over 't moeizaam weefsel,
Zag naar de blanke hemel,
Tuinen en gouden dreven,
En hier de zee van verre, en daar de bergen.
Geen taal die uit kan spreken
Wat dan mijn ziel deed beven.

Wat heerlijke gedachten,
Wat hoop, mijn Silvia, in 't hart welk dringen!
Hoe leerden alle dingen
Ons 't leven, 't lot vertrouwen!

[p. 208]

 

Gedenk ik nu die zoete hoopvervoering,

 

Een bittere, ontroostbre ontroering

 

Komt mij het hart benauwen,

 

En weder om mijn weedom moet ik klagen.

 

Natuur, natuur, beschaamt gij thans ons vragen,

 

Waarom dan tóen 't beloven?

 

Waarom zó wreed uw kinderen

 

Misleid in hun geloven?

 

 

 

Gij, voor de winter 't groen had doen verwelken,

 

Gesloopt, geslagen door verborgen ziekte,

 

Bezweekt, mijn broze kind. En nimmer zaagt gij

 

Het bloeien uwer jaren.

 

Nooit mocht u 't hart verweken

 

De zoete lof, nu voor die donkere lokken,

 

Dan voor die ogen vol van schuw beminnen,

 

Noch konden ooit, als 't feest was, uw vriendinnen

 

Met u van liefde spreken.

 

 

 

En ook míjn zoete hopen

 

Bezweek alras: mijn jaren óok ontzeiden

 

De blinde noodlotsmachten

 

De jeugd. Helaas, hoe zijt ge,

 

Hoe zijt ge mij verscheiden,

 

Lieve gezelle mijner eerste jonkheid,

 

Mijn hoop zo heet doorleden!

 

Die wereld, dít? Geneugten,

 

Werk, liefde, lotgevallen: al die wensen,

 

Die ons zo vaak tezamen dromen deden,

 

Dít? Deze nood-druft heel het lot der mensen?

 

Bij 't dagen van de waarheid,

 

Armste, toen faalde u 't herte:

 

De kille dood, een naakte grafstee wees mij

 

Uw vinger in de verte.

1828