Verzameld werk. Deel 2

[p. 206]

Tot de Maan

O minnelijke maan, mij komt te binnen,
Dat ik, een jaar geleden, vol van kommer,
Op deze heuvel kwam om u te aanschouwen:
En gij, gelijk ge nu doet, hing toen boven
Dit bosje, dat gij hel maakt van uw schijnsel.
Maar nevelig en trillend van de tranen,
Die mij tot aan de wimpers rezen, doemden
Uw trekken voor mijn ogen, daar mijn leven
Zwaar was; en is, en niet van vorm verandert,
O mijn geliefde maan. En toch gerieft mij
De heugenis, en nogmaals na te tellen
De leeftijd van mijn leed. O hoe gevallig
Is 't, in de jeugd, als nog de hoop een lange,
En de herinnering een korte weg heeft,
De dingen van 't verleden te gedenken,
Hoe droevig ook, en schoon de ellende voortduurt.

1819